Pearl's voor de zwijnen

De meest actuele vraag in Dordt afgelopen weekend: "ben je al op de kerstmarkt geweest?" Op deze vraag kan ik slechts zeer kort en bondig reageren: NEE!!! U begrijpt misschien uit mijn antwoord dat ik van alle jaarlijkse Dordtse happenings het minst content ben met met dit massa-evenement. Mijn inziens behoort kerstmis sowieso niet door agnosten en atheïsten gevierd te worden en aan marktjes heb ik altijd al een broertje dood gehad. De combinatie ervan kan ik slechts als volstrekt abject beschouwen.

Als inwoner van onze pittoreske binnenstad ontkom je zelfs thuis niet aan de drukte die de decemberkraampjes veroorzaken. Gelukkig waren de weergoden (een verkeerde woordkeuze eigenlijk voor iemand die het bestaan van onze Heer betwist, maar dat terzijde) mij gunstig gezind door de kerstpoppenkast met een dag te verkorten. Evenveel geluk had ik met mijn schaakverplichting, want zaterdag stond een uitwedstrijd tegen het Rotterdamse Schaakgenootschap Overschie op het programma.

De wandeling naar het station, van het doorgaans toeristenluwe Dordrecht, was een lugubere en surrealistische beleving. Hordes, vooral vergrijsde, medemensen sjokkend als een colonne mieren richting het Mekka van de Glühwein en commerciële gezelligheid. Touringcars van heinde en ver die deze stroom van aanvoer bleven voorzien. Bomvolle treinen van en nagenoeg lege richting Rotterdam.
In de normaliter toeristische Havenstad laat zich de Markthal makkelijker bezichtigen dan mijn eigen straatje. Hier samen met teamgenoot Arno van een krachtontbijt genoten. Exact om 13:00 uur ving de match Overschie -De Willige Dame aan.

Ons gehavende team was duidelijk de underdog en na een uurtje of 3 stond de lelijke score van 3,5-0,5 al op het scorebord. Van de 4 borden die nog aan het spelen waren hadden zij voor winst nog maar 1 punt nodig, wij 4! Deze middag in Rotterdam-Noord zou nog wel eens lelijker kunnen aflopen dan de rotzooi die 250.000 kerstmarktgangers in Dordt zouden achterlaten.

Zelf had ik niets te klagen over mijn pot. Vanaf zet 3 heeft mijn tegenstander het daglicht niet gezien. Zijn stelling lijkt een brij aan elkaar gesmolten stukken op de achterste lijnen. Toch blijft het lastig om een brij uiteen te splijten. Van onze teamcaptain Johan hoor ik dat mijn tegenstander, die universitair docent wijsbegeerte is, een schitterend boek over Spinoza's ethica geschreven heeft. Baruch Spinoza kent u misschien nog wel van de duizend gulden biljetten, misschien wel de bekendste vaderlandse filosoof, verketterd in zijn tijd omdat hij onder andere de wonderen van christus ontkende. Goh, wat zou hij van de kerstmarkt gevonden hebben?

Plots hoor ik naast me een speler van de tegenstander "ik geef op" fluisteren. Onze eerste volle bordpunt dit seizoen is binnen! Nota bene mijn eigen informatica leraar, die mij ooit de beginselen leerde hoe je websites moet bouwen, haalde als eerste Willige Dame het volle punt binnen dit seizoen! Totaal verbouwereerd over zijn eigen succes werkte zijn geluk aanstekelijk voor de 3 overige spelers. 3,5 - 1,5 is het wonder van Rotterdam dan nog mogelijk?

Teamgenoot Joop speelt remise: 4-2 alleen gelijkspel behoort nog tot de mogelijkheid. Echter na 5 uur beton werpen berust ook Arno in remise: 4,5 -2,5, het verlies is een feit en mijn eigen uitslag doet er niet meer toe. Mijn wedstrijd verdient maar één typering: krankzinnig. Laat ik mijn wedstrijd op zo'n manier omschrijven zodat iedereen het misschien begrijpen kan: als een voetbalwedstrijd! Ik noem het voor het gemak FC Dordt tegen FC Overschie.

"Vanaf de eerste minuut zet FC Dordt de tegenstander goed vast en creëert kansen. FC Overschie komt nauwelijks op de helft van de tegenstander. Een doelpunt van FC Dordt hangt continu in de lucht maar lat, paal, keeper of speler weten telkens ternauwernood de bal uit het doel te ranselen. In de 80ste minuut komt FC Overschie dan toch op een 1-0 voorsprong door een vreselijke blunder in de defensie van Dordt. In de slotseconde van de wedstrijd krijgt Dordt een penalty na een opzichtelijke schwalbe, nee hoor, dit was absoluut geen strafschop! De aanvaller schiet de bal recht in de handen van de keeper!!! Maar wat doet hij nou?? De keeper laat de bal vallen, achter de lijn!!! Hoe is het mo-ge-lijk!! 1-1!!!

Het is 18:30, na 5,5 uur spelen en een onterechte remise in de zak is de eindstand 5-3 voor Overschie. Toch valt het verlies niet zwaar. Het enthousiasme en plezier die de enige winnaar Pearl Uyttenhove uitstraalt werkt inspirerend voor de volgende wedstrijden. Hulde vooral aan hem, daar mogen ze aan het thuisfront best hun glaasje Glühwein voor heffen!

Verloren idealen

Dit is een eerbetoon aan de 90 helden die afgelopen zaterdag opgepakt zijn tijdens de Sinterklaasintocht te Gouda. Gearresteerd worden wegens protest lijkt me toch niet heel democratisch? Goed er waren alternatieve plekken aangewezen maar een "die hard" demonstrant laat zich geen plaats aanwijzen ergens ver weg van de actie.

90 man is eigenlijk best een triest laag aantal. Dit zijn ook nog eens de voor én tegenstanders bij elkaar. Hoe anders was het in de jaren '70 en '80, de romantische tijd van massademonstraties, stakingen en krakersrellen. Het was een economisch belabberde tijd met werkloosheid, woningnood, gebukt gaande onder de koude oorlog. De grootste demonstratie ooit in Nederland is alweer van dik 30 jaar geleden. Op het Malieveld in Den Haag demonstreerde men toen tegen plaatsing van Amerikaanse kruisraketten met nucleaire lading op ons grondgebied. 550.000 mensen waren daarbij aanwezig, toendertijd ruim 3% van de totale Nederlandse bevolking! Je zou kunnen zeggen dat je in die tijd zonder mobieltjes, internet, social media en maar 2 kanalen op tv ook weinig beters te doen had. Aandacht geven en genereren kostte ook meer inspanning dan tegenwoordig. Wilde je toen je stem laten horen moest je een spandoek maken in plaats van op "vind ik leuk" klikken. Uiteindelijk hebben wij, het volk, wel een duidelijk signaal afgegeven. Van de 5 Europese landen waar de USA zijn kernraketten wilde parkeren heeft alleen Nederland geweigerd.

In de Rotterdamse haven zijn er stakingen van weken geweest in de jaren '70 voor meer en gelijk loon. In de 11 jaar dat ik er werk is er nog geen 6 dagen bij elkaar gestaakt. Onze voorgangers hebben ervoor gezorgd dat wij niet meer voor een hongerloontje hoeven te werken. De generatie na ons, die geen van allen een vast dienstverband zullen krijgen, zullen ons: "de patatgeneratie onder de havenarbeiders" vervloeken dat wij nooit massaal aan het staken en demonstreren zijn geslagen voor een betere toekomst.

En daarom doen demonstraties mij goed. Het volk wat iets gedaan of ongedaan krijgt door zijn stem te heffen tegen het establishment. De demonstratie van zaterdag jongstleden was weer een uitstekend voorbeeld van maatschappelijke saamhorigheid die de jaren '80 deden herleven. We bevinden ons nu in tijden waar we ons niet meer druk hoeven te maken over "de bom" of woningnood. We verkeren ons nu wel op het randje om de complete Nederlandse identiteit te verliezen, danwel die  KKK aanhanger met die baard uit Spanje en zijn galleislaven hier nog langer te tolereren.

Laten wij leren uit het verleden dat niets doen ook niets oplevert. Voor je het weet is de neus van Bassie groen, heeft zwarte Piet er zelf ook een knecht bij of maakt Sinterklaas andere volken tot zijn schoorsteenslaaf. We moeten ons weer verenigen mensen! We mogen niet vergeten wat ons groot en krachtig heeft gemaakt! Indrukwekkend die filmpjes van weleer op youtube, bekijk, deel en vindikleuk ze! Oh en als u dit toch aan het lezen bent, raise your voice! Laat zien dat u ook maatschappelijk geëngageerd bent en "like" dit stukje. Bij 550.000 duizend likes laten we zien dat we net zo strijdbaar zijn als weleer!

Wijze lessen uit Den Haag

Misschien dat de titel een beetje misleidend is. Als u een politiek betoog verwacht lees dan maar wat anders. Nee als het om politiek zou gaan had ik wel een passender kopje verzonnen. De wijze woorden die ik meekrijg uit de Hofstad komen niet uit het Binnenhof maar vanuit een seniorenwoning in de wijk Morgenstond.

Waggelend achter een rollator staat hij in de deuropening. Wie hem voor het eerst zou ontmoeten denkt hier met een aandoenlijk baasje te maken hebben. Schijn bedriegt, ik ben blij en gezegend dat ik hem langer dan vandaag ken. 85 is hij inmiddels, althans zijn broze lichaam. In hem schuilt nog steeds een "angry young man" Er mankeert niets aan zijn geheugen, zijn kraakheldere oordeel gekoppeld aan een vlijmscherpe tong. Zijn huis is een chaos van allerhande electronica, kitscherige tierelantijn, foto's van vrienden en familie, volgeschreven puzzelboekjes, potjes met snoep, potjes met nootjes, potjes zalf en nog allerhande potjes waar ik de inhoud niet van weet.

Maar het is redelijk schoon, er is gestofzuigd, de ramen zijn recentelijk gelapt. Door zijn handicap krijgt hij tegenwoordig drie keer in de week thuishulp. "Maar laatst kwam er een nieuw grietje blèrend binnen die mij vertelde dat het zus en zo moest, die heb ik er gelijk uit gegooid, opgedonderd als je notabene als thuishulp geen manieren bij zijn gebracht" Nee betuttelen is niet aan hem besteed, de les lezen al helemaal niet.

Een echte Indonesische gastheer overlaad je met drankjes en hapjes, hij is geen uitzondering daar in. "Toe eet nog wat, straks ga je met honger naar huis". Ik kom echter niet voor de versnaperingen: deze levende non-conformistische legende horen praten, tieren, filosoferen en analyseren heeft mij van jongs af aan al mateloos geboeid. Zonder hem hadden mijn blogjes heel anders geklonken. Als kind zijnde opgevoed met ja knikken was deze man een verademing die altijd neigde naar het oppositioneel denken. Ze zeggen dat je milder wordt met de jaren. Goh, hoe zou hij dan als jongeman geweest zijn? Je moet hem op zijn woord geloven want niemand wist waar hij vroeger uit hing.

Op mijn 12e leerde ik hem pas voor het eerst kennen. Niet echt oud natuurlijk om met iemand kennis te maken maar toch wel als deze man je eigen oom is. Zomaar ineens kwam hij langs bij mijn oudste tante. Dit was dus mijn legendarische oom die 12 jaar in het oerwoud van Nieuw Guinnea heeft  gewoond,  8 jaar cowboy in Argentinië is geweest en wel 100 verschillende beroepen heeft gehad. Mijn vader kwam hem jaren geleden eens tegen, zomaar in de trein vanuit Parijs. Een schril contrast met mijn andere getrouwde en kantoorgaande familieleden. Iedereen vond hem een beetje gek en eigenzinnig. Voor mij was hij een soort halfgod, een encyclopedie aan levenservaring, geschiedenis en
avontuur.

Vanaf de eerste ontmoeting kwam ik hem regelmatig opzoeken. Hij praat graag en ik luister graag naar hem. Meestal kies ik een onderwerp en die verzorgt hij van een -voor mij- boeiende monoloog met interessante waarnemingen. Je weet vooraf nooit wat zijn mening zal zijn. Op de vraag wat hij leuke tv-programma's vindt: "ach ik kijk nog alleen naar darten" Desalniettemin is hij verdacht goed op de hoogte van wat er in de wereld anno nu speelt. "Die Amerikanen zijn een stelletje schurken, weetje voor wie ik respect heb? Putin!" Met de jaren in eenzaamheid of sollitairiteit zoals hij het liever noemt is de desillusie in de wereld en mens toegenomen Toch wisselt hij zijn cynisme ook af met warme woorden voor de weinige mensen die hem nog met regelmaat bezoeken. En het gaat voortdurend over  vroeger, hij praat over Indonesië alsof hij er gisteren nog was "Waar ook ter wereld, wie goed doet, wie goed ontmoet geldt overal!"

Als het weer tijd wordt om naar huis te gaan breekt er een beetje ongemakkelijk moment aan. Telkens besef ik dat het wel eens de laatste keer kan zijn dat ik hem heb gezien. "Geen zorgen, volgens de dokter word ik met gemak 90 dus met een beetje moeite moet 100 mogelijk zijn." Wat is toch het geheim van het mentaal fris blijven? "Positief zijn, nederig, tevreden, bescheiden en veel bewegen!" Hij lacht van oor tot oor en geeft een knipoog.

Een paar weken geleden kwam er in het nieuws dat men in Den Haag eenzamer, dikker en zieker wordt. Niet ideaal maar voor wie zich aangesproken voelt, neem een voorbeeld aan mijn oom Siegfried, die wordt er ook 100 mee.

Breaking news: er is geen nieuws!

Het radionieuws van 18:00 uur, zaterdag 25 oktober. Hoofditem: sinterklaas is niet racistisch. Item 2 vannacht gaat de wintertijd weer in...ook in Rusland. Item 3 weet ik niet meer want ik was al in slaap gevallen. Op teletekst stond het bericht van het overlijden van de bassist van Cream (u weet wel, van Sunshine of my love, opgeheven in 1968) urenlang bovenaan. Regionaal nieuws dan, Rtv Rijnmond: "Nachtdieren uur langer op door wintertijd" "RET weigert f*ck reclame" Oh vanochtend had de KLM de laatste vlucht met een MD11. Moet daar wel zo open en bloot over bericht worden? MD11 lijkt bedrieglijk veel op MH17 natuurlijk.

11 april 1954 schijnt wereldwijd de saaiste dag ooit geweest te zijn. 18 april 1930 was zelfs zo saai dat de BBC radionieuwsdienst van half 7 zo klonk: “Good evening. Today is Good Friday and this is the BBC Home Service. Here is the news. There is no news today.” Dit bericht hakte er echter zo in dat het meteen niet meer de saaiste dag was.

Waar moet ik me dan druk om maken? Moet ik nou echt heel diep na gaan denken over wat ik nu weer te zeiken heb? Ik weet het gewoon echt niet op een dag als vandaag. Ja ok, FC Dordt heeft weer eens verloren maar dat soort gezeik valt in de categorie: "goh, regent het nu alweer?"  Daarom maak ik nu even tijd vrij om het één en ander toe te lichten.

De complimentjes en likes zijn heel lief en hartverwarmend natuurlijk. Maar kritiek is het leukst, hét ultieme bewijs dat je gelezen wordt! Bovendien geeft het ruimte tot feedback. Mijn excuses maar niet heus alvast voor de healthfreaks van stoptober, monarchiefetisjisten, overijverige stagemums, alle vriendinnetjes die ik lief had maar waar ik niet over schreef, zij die het vervelend vinden dat ik zo vaak aan Rusland refereer en ook de hoek waar ik direct maar vooral indirect nog de meeste klachten van heb mogen ontvangen: de ambtenarij van de gemeente Dordrecht.

In het stukje Write for your right nam ik het op voor het recht tot schrijven. Mij werd verweten dat ik niet vermeld heb dat deze meneer zijn brieven ook wel eens heeft vergezeld met kogels. Dat komt ook wel wat minder sympathiek over dan een bos bloemen, dat wil ik best toegeven.  Echter wordt het pas levensbedreigend als je die kogel in een wapen treft in plaats van in een envelop maar dat terzijde. Het ging mij er om dat het tegen de vrijheid van meningsuiting is als deze man nog maar 2x per maand mag schrijven. Mag er een quotum op meningen staan?

De suggestie dat sommige stukjes zijn ontstaan uit haat tegen de overheid wil ik ook graag naar het koninkrijk der fabelen helpen. Als vredelievende anarchist loop ik met die instantie inderdaad niet weg. Voor mij zou het echter geen reden zijn om mijn blogjes daarom gepaard te laten gaan met kogels. Nee ik schreef het puur omdat -net als elke andere willekeurige Nederlander- zeuren en zeiken mijn hobby is.

Nou, laat er maar gauw iets gebeuren voordat ik me echt ga vervelen.

Oranje kan écht niet meer!

Als trotse Dordtenaar kan ik met deze primeur niet blij zijn. We hadden al bijna de primeur met het eerste ebola geval (vals alarm gelukkig) van Nederland. Op 27 april 2015 is het de aftrap van Koningsdag nieuwe stijl in onze mooie stad. Heel gedurfd van meneer van Oranje-Nassau om zijn verjaardag in de Rebubliek Dordrecht te vieren. Zelfs een geharde man als Vladimir Poetin zie je dat niet gauw doen in -laten we zeggen- Tjetjenië. Ik hoop dat Wil-Lex eens goed naar het standbeeld van de Dordtse gebroeders de Witt zal kijken. Zonder hun wrede dood in 1672 zou Nederland er misschien heel anders uit gezien hebben.

Tevens word ik nog steeds niet wijzer wat die nieuwe stijl nou inhoudt. De eerste Koningsdag dit jaar hebben we 3 dagen eerder gevierd dan het jaar ervoor en behalve dat het minder lekker bekt dan Koninginnedag komt het op hetzelfde neer: belachelijk dronken worden. Tja ook republikeinen zijn een hypocriet volk, al valt er niets te vieren, feestjes blijven leuk.
Juist omdat het niet meer behelst dan in het oranje gekleed het op een comazuipen zetten is het net alsof er een WK of EK aan de gang is maar dan zonder voetbal. Koningsdag 2.0 gaat daar helemaal niets aan veranderen.

Gelukkig heeft Nederland van alle volken met grote afstand de meest gedegenereerde cultuur in de wereld. Waar  traditie en dogma overal hand-in-hand gaan stellen wij de onze ter discussie, getriggerd door een handjevol tegenstanders. Gesterkt door dat feit durf ik nu ook wel een poging te wagen: BOYCOT ORANJE MET KONINGSDAG!

Dat we onze naam niet meer automatisch aan een kleur verbinden heeft Zwarte Piet wel bewezen, dus waarom wel oranje bij de Nassau's? Oranje is de kleur van noeste arbeid, van de wegwerkers, de vuilnismannen, de havenarbeiders. De kleur oranje zou gereserveerd moeten zijn voor vier dagen later. Het is kwetsend dat wij de kleur van onze arbeiderstenue moeten dragen voor hen wiens arbeid alleen bestaat uit snoepreisjes naar het buitenland  maken en daar nog royaal -van onze centen- voor betaald krijgen ook. Dit is slavernij anno 2014!

Schmink Piet maar oranje, hij werkt er tenminste voor. Laten wij in het zwart als teken van rouw op "koningsdag nieuwe stijl" 500 jaar onderdrukking en afpersing door de oranje maffia herdenken. Want oranje op 27 april is als varkenvlees op offerfeest. Hoewel wij een vooraanstaand land zijn in het foei roepen naar landen die het niet zo nauw nemen met mensen, homo of dierenrechten, tolereren we dus wel een clan die zich boven de mensheid menen te posteren. 

En nu maar hopen dat er iemand bij de VN nu ook eens even aan ons denkt. Mevrouwtje Verene Shepherd, luistert u ook even mee?

Smoketober

Bent u al gestopt met roken? Zo ja, dan hoort u bij die 35.000 mensen die vol goede moed meedoen aan de hype "stoptober". Hoewel ik heel benieuwd ben hoeveel mensen over 28 dagen ook daadwerkelijk de finish zullen halen, is het een nobel streven. Die e-sigaret gaat het niet worden natuurlijk, dat is als seks met een opblaaspop, het is net echt maar net niet. De e-smokers zijn juist de mensen die toch maar een sigaretje bij je komen bietsen.

Gelukkig zijn er nog genoeg stugge doorrokers die hun verantwoordelijkheid gewoon blijven nemen. Producten boycotten die de staatskas spekken is een riskante bezigheid. Staan de mensen die dapper zijn gestopt ook stil bij de mogelijke gevolgen? 

Dat sigaretten zo duur zijn is niet omdat tabak zeldzaam is geworden maar wel omdat onze overheid nu eenmaal veel op genot wil incasseren. Het genotsgekke Rusland bijvoorbeeld duldt dan weer niet al te veel tegenspraak, de politici daar beseffen maar al te goed dat een tevreden drinker en roker geen onruststoker is. Daar ben je voor 3 euro al van een fles wodka én een pakje peuken voorzien.

Met een actie als deze loopt onze schatkist al gauw zo'n 1, 5 ton per dag mis. Net nu we een beetje uit de recessie aan het kruipen zijn kan dit zomaar de tegenslag zijn die economen vrezen. Toch wordt het stoppen met roken door elke weldenkende instantie aangemoedigd. Als je goed nadenkt echter weet je dat er een economisch probleem gaat ontstaan als we dat met zijn allen tegelijk zouden gaan doen.

Hetzelfde geldt ook voor het gebruik van de auto. Vervuiling, energie verspilling, files maar ook ongelukken, vooral in combinatie met het ook al zo overheidsubsidiërende alcohol. De accijnzen op brandstof moeten gigantisch zijn. De aangemoedigde bus en trein verdienen maar een fractie van wat de regering van de firma's Shell en BP toucheert. Toch vraagt men in Den Haag zich schijnheilig af waar we zouden zijn zonder de trein.

Wat zou er gebeuren als iedereen zich zou gaan onthouden van tabak, alcohol en de auto? Met dat laatste schakel je gelijk nog een belangrijke "cashcow" uit: verkeersboetes.
Waar wordt de schatkist dan mee gevuld? Niet met accijns op groente en fruit, dat zal je tegen die tijd dan zelf moeten verbouwen. Zouden wij dan juist aangespoord moeten worden om te gaan roken en zuipen, desnoods achter het stuur? Waar moet anders onze schitterende onderwijs, gezondheidszorg en pensioenen van betaald worden?

En daarom vind ik stoptober een roekeloze actie. Egoïstisch is het ook als men zijn eigen gezondheid belangrijker acht dan het economische welzijn van heel de natie. Het zou mooi zijn als er nu 35.000 niet rokers bewogen kunnen worden om te gaan roken voor vaderland. Kom aan mensen, het is smoketober!

P.S.
Voor degenen die mijn reactie overdreven vinden. Rokers zijn nu eenmaal heel gedreven in het rechtvaardigen van hun ongezonde bezigheid. Bovendien zijn het hele sociale mensen, die het contact voor de duur van één rokertje met medejunken, niet graag opgeven.

Write for your right!!!

3500 brieven in 2 jaar tijd. Dat is de productie van huisjesmelker Mustafa die hij de gemeente Dordrecht op klaagschriften getrakteerd heeft. De plaatselijke ambtenarij wordt er krankzinnig van, want ze zijn verplicht elke brief te beantwoorden. Om een burn-out onder het personeel te voorkomen heeft de gemeente inmiddels via de rechter bedongen dat hij nog maar 2 keer per maand contact mag zoeken per mail, telefoon, brief, fax, twitter of facebook. Voor elke contactje teveel staat een dag cel.

Moes voelde zich genaaid door de gemeente omdat hij werd aangepakt voor illegale verhuurpraktijken. Dit kwam hem op een boete te staan van 300.000 euro. Om die boete te kunnen betalen zijn een aantal panden geconfisqueerd. Hij zwoer  (correspondentieve) wraak!

Hoe kun je een ambtenaar harder pakken door hem te laten werken? Volgens de gemeentenarij heeft het inmiddels 4 ton gekost om de 3500 pennenvruchten in behandeling te nemen. Pardon? Vier-hon-derd-dui-zend euri? Dat is €114, 30 per brief! Meer dan mijn honorarium voor mijn meesterwerkje in de Metro jongstleden. Waar zijn die kosten eigenlijk op gebaseerd?  Zijn die ambtenaren dan zo lui dat ze een halve dag nodig hebben om een tegenberichtje te sturen?  En wat staat er in die brieven? Zijn ze allen uniek? Zijn het kopietjes?

Ik ga uit van het laatste. In een half jaar tijd heb ik nog geen 40 blogjes gepost. Inmiddels heb ik al aardig wat onderwerpen aangesneden en dan zou deze man 2 jaar lang 5 klaagschriften per dag weten te produceren over één en het zelfde onderwerp? Voor deze noeste arbeid verdient hij een nobelprijs voor de literatuur!

En wij in het "vrije westen" gaan nu met onze mensen om waar men in China nog om zou blozen.  Nederland heeft al mondiaal naam gemaakt als het land waar wij slavernij als een goedheilige daad indoctrineren bij kinderen. En welnu zijn wij dan ook zowat het enige land in de wereld maar je de bak in kan gaan voor het schrijven van bezwaarschriften. Dit kan en mag niet in een land waar tolerantie en vrijheid van meningsuiting als hoeksteen van de samenleving wordt beschouwd!

Bij deze verzoek ik héél Nederland om een bezwaarschrift in te dienen bij en tegen de gemeente Dordrecht. Al ben ik bang dat ik die 16, 5 miljoen x €114, 30 wel fors zal gaan voelen in mijn OZB volgend jaar. Misschien is het beter om Mustafa  als medewerker aan te stellen in plaats van hem naar het gevang te sturen. Tegen een topsalaris! Want wie anders dan hij zal in staat zijn om zulke bergen post te behandelen?

Je bent wat je schiet

En een nieuwe discussie is ontstaan: Moet je zwijntjes uit het kanaal redden of moet je ze schieten? De regelgeving zegt dat ze buiten het zwijnenghetto sus scrofa non grada zijn, dus dood moeten.

Want zwijnen, onthoudt dit goed: buiten dat varkenskot op de Veluwe en Limburg zijn jullie niet welkom! Dat is namelijk ons habitat en tresspassing komen jullie duur te staan. Wij pikken het namelijk niet als jullie van ons territorium een zwijnenstal maken!

Onze "Swinehunters" zijn meedogenloos. Zelfs met een (bijna) verdrinkingsdood ontkom je niet aan hen. We dreggen je op en -zoals Obama en Cameron dat zo mooi formuleren- hunt you down and put you to justice! Want vol is vol, voor jullie geen Lebensraum.

Om onze wilddoodseskader toch een humaan gezicht te geven zijn er wel een aantal afspraken. Zo ga je bijvoorbeeld niet in een winkelcentrum schieten en is dat al helemaal fucking utterly not done op zondag! Waarom dat zo geregeld is? God mag t weten, waarschijnlijk is Hij ook geen liefhebber van varkensvlees op zijn speciale dag.
Onze triggerhappy wildhater uit Limburg schond echter de jachtsabbat, wat hem de zwijn van de dag maakte.

Geachte meneer de jachtopzichter, u heeft een verantwoordelijke baan. Zonder mensen zoals u waren we al lang uitgeroeid door de varkenspest. Niemand benijdt uw baan maar iemand moet de vuile was doen om ons ras te beschermen tegen boze bos invloeden. Maar waarom op zondag? Als we de zondagsrust niet meer weten te respecteren is dat een vrijbrief voor Sodom en Gomorra! Dan kunnen we net zo goed niet meer protesteren tegen koopzondag!

En voor alle natuurhippies en flora en faune knuffelaars. Laat jullie schitterende zondag toch niet verzieken door dit nieuws. Op elke andere willekeurige dag in de week is dit dus "business as usual".  Om daar mee om te gaan is het beter om te focussen op positief nieuws. In Australië is bijvoorbeeld bij een 10 jarige goudvis succesvol een hersentumor verwijderd! De dokter verklaarde dat het priegelwerk was maar zo zie je maar waar wij Übermenschen toe in staat zijn! Het volgende goede nieuws is misschien die amoebe met hartklachten die een bypass operatie krijgt.

Wij mensen staan dus ondanks onze "menselijkheid" dichter bij de natuur dan je denkt. You shoot some, you save some...maar niet op zondag godverdomme!

One day of fame

Afgelopen zondagmiddag ontving ik, terwijl ik op mijn werk was, een mailtje wat het verloop van mijn resterende leven blijvend zal veranderen.  Het bericht kwam van iemand van de eindredactie van de Metro en het was goed nieuws: mijn stukje Zuidertrek zou de komende dag in de krant verschijnen. Even ontstond er lichte paniek want ik diende voor 18:00 uur nog wel een nieuwe foto te sturen. De foto die ik voor de Metrocolumns gebruikte haalde niet de vereiste 1MB. Om nu op het werk, in vol haven-ornaat en met de zware avond ervoor nog zichtbaar in mijn gezicht, een selfie te maken leek me niet al te representatief.  Gelukkig zat het SD kaartje van mijn camera in mijn telefoon. Het werd nog een grote zoektocht om een foto van mezelf te vinden zonder zonnebril, bier, sigaretten, tong uit mijn mond of andere gênante poses. Het werd dus uiteindelijk de foto aan het schaakbord in mijn favoriete etablissement "Merz"

Ik was nog een beetje voorzichtig met een gat in de lucht springen. Niet omdat ik zo bezorgd was om de gesteldheid van de ozonlaag maar meer om de mogelijkheid dat iemand een slechte grap aan het uithalen was. Rond 4 uur s' nachts bij het verschijnen van de online versie van de Metro was het duidelijk, het was menens! Met een gerust hart kon ik de slaap gaan vatten.

De nachtrust was van korte duur. Bij aanvang van de ochtendspits rinkelde  en piepte mijn telefoon voortdurend. Een beetje te vroeg want ik had schitterende dromen. Bijvoorbeeld dat ik in die spits gebruik van de trein zou maken. Wagonladingen vrouwelijk schoon die uiteraard allemaal de metro aan het lezen zijn. En zeg eerlijk: zijn we dat nieuws over Oekraïne,  IS en Nederjihadistenwannabe's niet ontzettend beu? Let's talk about Vlaanderen baby! De kokette dame tegenover me leest mijn stukje letter voor letter en knikt bij elke komma instemmend. Als ze klaar is met lezen, de krant neerlegt en mij ziet zitten raakt ze  even in lichte verwarring. Ik zie haar denken...zeg ben jij niet? Ze begint te blozen. Nadat ik haar goed en wel op haar gemak gesteld heb vertelt ze me hoe geweldig ze het wel niet vindt om mij in levende lijve in de trein tegen te komen. Zo bescheiden als ik van nature ben zeg ik tegen haar neuken? dat het een wederzijds genoegen is ook haar te mogen ontmoeten. Enfin, na de gehele ochtendspits doelloos van Dordt naar Rotterdam gependeld te hebben stap ik uit de trein met mijn gezicht onder de lippenstift en mijn telefoon vol met nieuwe nummers en hier en daar een huwelijks aanzoek.Dit is nog veel leuker dan tinder! Nee ik doe niet aan signeersessies, ik heb slechte ervaringen met handtekeningen uitdelen (en degene die zich nu misschien aangesproken voelt: ja ik heb het over jou!) Maar goed, ik werd dus wakker van de mobiele bliepjes.

Bedankt voor alle positieve reacties die ik nog van ver buiten de facebookkringen mocht ontvangen! Toch vind ik de leukste reacties die van mensen die mijn stukje kritisch hebben gelezen en die wil ik dan ook hier meteen beantwoorden.

Bijvoorbeeld die van ene A. v. P. uit Zierikzee:

Waarom woont u nog in Nederland meneer? Ga lekker in België wonen als u meer waarde hecht aan het feit dat alles daar goedkoper is!.

Beste A.v.P, u let toch ook op de kleintjes? Waarom leest u anders een gratis blaadje? Om een euro uit te sparen voor een kwaliteitskrant?

Een meneer uit Zoetermeer:

Denkt u werkelijk dat men in België zit te wachten om een deel van Nederland te annexeren?

Nee meneer, natuurlijk denk ik dat niet! Die 280 witte trucks voor onze grens staan daar alleen maar om humanitaire hulp aan te bieden in Noord-Brabant en Limburg.

Een mevrouw uit het nabijgelegen Delfgauw:

Kan ik uit uw stukje aannemen dat u een voorstander bent van de traditionele opvatting over Zwarte Piet?

Op de dag dat ik gestopt ben in Sinterklaas te geloven, geloof ik ook niet meer dat Zwarte Piet werkelijk zijn galeislaaf is mevrouw.

Deze mensen wil ik nogmaals benadrukken dat ik geen ambitie heb om journalist te worden. Ik zou mezelf niet eens columnist durven noemen. Waarom schrijf ik überhaubt? Zou ik een enge drang naar aandacht hebben? Zou ik een rock'n roll legende willen zijn zonder het geduld en talent te hebben om een instrument te bespelen? Sorry, ik weet het antwoord zelf niet eens. Misschien is het wel de typische Nederlandse aardsdrang om overal een mening over te hebben. In dat geval ben ik toch bang dat ik mijn draai lastig zal vinden in België.

Zuidertrek

Henk Westbroek had het in de jaren ’80 al goed begrepen, er is een beter leven bij onze zuiderburen. Nederland wordt zeker te benauwd en België is niet alleen beter omdat iedereen daar lacht en het taaltje zo zacht is.

Wat dacht u van een zeer betaalbare zorgpremie? Veel minder betalen voor huisvesting en autorijden? Beter en goedkoper onderwijs? Niet om de haverklap geflitst worden? Dit zijn slechts de kleine voordeeltjes. Want wat dacht u van de terughoudendheid van onze Vlaamse taalbroeders? Hoe fijn klinkt het om niet meer met ons vingertje te hoeven wijzen. Om niet meer haantje de voorste hoeven te zijn. Dat je geen drukte hoeft te maken als we wéér het WK en EK voetbal of het songfestival niet hebben gewonnen. Veel minder geconfronteerd worden met ellenlange, zinloze, mierenneukerige zeikdiscussies, waar uiteraard van je verlangd wordt daar een mening over te hebben.

Gewoon op 5 december Sinterklaas vieren zonder enige gene. Zwarte Piet hoeft niet halfzwart, geel, groen, blauw, zonder rode lippen, kroeshaar of oorbellen. Mevrouwtje Shepherd van de VN wist al te goed dat wij Nederlanders het juiste volk zijn om haar waanideeën “15 minutes of fame” te geven. Want wij “nuchtere” Hollanders hebben haar hersenscheten inmiddels opgeblazen tot orkaankrachtige proporties. Echter het bestaan van België is haar waarschijnlijk niet doorgedrongen of wist ze dat men daar hooguit de schouders op zullen halen. Qua nuchterheid kunnen wij nog veel leren want het even malle pietitie kreeg in no time 2000k likes, Twee miljoen volwassen mensen wiens hart scheurt als er geen zwart geschminkte Pipo meer zou zijn geeft te denken.

Misschien was het ons bespaard gebleven als wij eens een voldoende scoren tijdens een lesje nederigheid. De Belgen zijn een benijdenswaardig volk zo in de luwte van dat misplaatste gepeupel ten noorden. Toch voelen wij ons nog steeds te goed om met Vlaanderen vergeleken te worden. Want de wegen lijken op Goudse gatenkaas en de bebouwing is geen eenheidsworst . De politici vinden wij er corrupt, ook al worden we hier tot het bot uitgekleed en toen hielden de argumenten wel op. Het wordt tijd om te concluderen dat wij beter af zijn als wij ons oranje inruilen voor het duivelse rood. Het is dat ik te verkocht ben aan mijn eigen stad, het wonderschone Dordrecht maar soms betrap ik me op het idee dat de Belgische grens best eens 50 km omhoog had mogen kruipen.




(dit stukje is ingezonden naar Metro voor de lezerscolumn wedstrijd, vriendelijk dank als u op mij wilt stemmen! Marcel)

Eye socket challenge

Mijn geheugen is mijn grootste talent tevens grootste valkuil. Ieders geboortedatum kan ik onthouden, ook die van zijn/haar hele familie. Triviant vragen vergeet ik ook nooit meer en van elke gebeurtenis kan ik de exacte datum opnoemen. Jammer genoeg kun je geen carriére maken als levende wikipedia, het zou mijn roeping zijn.

Tegelijkertijd lijd ik helaas ook aan “short-memory-disorder” Waar ik mijn sleutels, portemonnee, aansteker etc. heb gelaten kan ik binnen 10 seconden vergeten zijn. Pijnlijk werd ik aan mijn vergeetachtigheid herinnerd toen ik afgelopen weekend een schaaktoernooi in Assen speelde. Oops, mijn medicijnen vergeten. Hoewel niet levensbedreigend kan een astma-aanval voor nare taferelen zorgen. Een bezoekje aan een huisartsenpost in een ziekenhuis om 12 uur ’s nachts was onvermijdelijk. De organisatiemeneer was zo vriendelijk om wat telefoontjes voor me te plegen tijdens de partij en mij nadien naar het plaatselijke hospitaal te rijden.

Bij aankomst kreeg ik een merkwaardige eerste vraag van de receptioniste. “Bent u recentelijk in Afrika geweest”? “eh…nee, wel in Dordrecht”. De vrouw keek me aan alsof ze ebola zag branden. “Dat is al redelijk richting de buurt” grapte ze. Ik ging er maar niet verder op in dat er ook een Dordrecht in Zuid-Afrika bestaat, angstig dat ik was om in het godvergeten Drenthe mijn dagen in quarantaine te moeten slijten, met als enig contact een marsmannetje wat me op gezette tijden komt voeren en afspuiten.

Wandelend van het ziekenhuis naar het hotel kreeg ik deze vreselijke ziekte -wat in 2 weken met je lichaam doet waar onbehandelde AIDS 2 jaar voor nodig heeft- niet uit mijn hoofd. Tevens dacht ik ook aan die infantiele hype om aandacht te vragen voor nog zo’n ellendige ziekte: ALS. Met hypes loop je echter al snel hopeloos achter, de nieuwe hype is dan ook reeds gearriveerd: de ice-bucket-challenge-fail. Hoe je zelfs met een emmertje water over je kadaver kunt falen! Zou het niet een schitterend idee zijn om op een nog imbecielere manier aandacht te vragen voor ebola? Bijvoorbeeld door alcohol in je oogkas te deponeren om stil te staan bij de recente uitbraak? Het schijnt dat je daar ook lekker snel dronken van wordt. Vooral leuk als BN’ers zich hier aan wagen. Ziet u Sylvia Meis al straallazerus met 2 dikke oogballen kirren dat ze zich inzet tegen ebola? Natuurlijk mogen Henk en Ingrid ook gewoon meedoen, mits zij niet recentelijk in Afrika zijn geweest natuurlijk.



(dit stukje is ingezonden naar Metro voor de lezerscolumn wedstrijd, vriendelijk dank als u op mij wilt stemmen! Marcel)

Tot ziens Rusland

Precies een jaar geleden was ik voor het laatst in Moskou. Het lijkt eeuwen geleden want het enige smetje wat Rusland toen nog had was dat Poetin's regime niet zo aardig deed tegen de dames van Pussy Riot en andere opposanten en er net een vage wet was aangenomen dat homoseksuele propaganda...wat dat ook mag zijn... aan banden moest leggen (en geen roep om homohaat zoals in het westen wordt gesuggereerd....dat was er toch wel)

De grotere smetjes kwamen al snel. Eerst was er die diplomatieke rel vanwege de arrestatie van een Russische diplomaat, ene meneer Borodin. Hij maakte nogal misbruik van zijn diplomatieke onschendbaarheid. Geef een Rus een licence to do anything en hij doet ook anything! (En zo zijn er wel meer volkeren, zie filmpjes van Pownews) Zo werkt het in Rusland ook. ..met geld koop je gewoon zo'n licentie. Daarna kwam er dat incident met Greenpeace.
Onze millieu voorvechters hadden kennelijk geen idee hoe men in Rusland met demonstranten omgaan. Ze hadden, wilden ze uit de bak willen blijven, even goed moeten bedenken waarom de dames van Pussy Riot ook alweer naar een strafkamp moesten.

Maar deze gebeurtenissen zijn natuurlijk maar bagatelletjes vergeleken met de volgende verrassingen die Poetin in petto had. De Oekraïnse revolutie kwam daarbij als een geschenk uit de hemel voor hem. Er werd onder deze omstandigheden al gauw een scenario gefabriceerd, die de lang gekoesterde wens om de Krim weer te Russificeren te doen rechtvaardigen.

Natuurlijk valt er voor te zeggen dat de meeste inwoners van de Krim zich meer Rus voelt dan Oekraïner. Maar als dat criteria zou moeten zijn om dan maar weer bij Rusland te horen kun je net zo goed de Sovjetunie in ere herstellen, maar er zijn ook tientallen miljoenen mensen die dat niet zien zitten en in het westen natuurlijk al helemaal niet.

Nog niet eens bekomen van deze gebeurtenissen werden de pijlen al gauw gericht op het oosten van Oekraïne. Ook hier wil een groot gedeelte van de bevolking graag bij Rusland horen. Dat Poetin net doet alsof het slechts de wens van de burgerbevolking is en hij daar graag naar luistert maakt hem een lachwekkend acteur, we weten nog maar al te goed hoe hij de wens van de Tjetjenen heeft beantwoord.
Deze kwestie neemt beetje bij beetje Bosnische proporties aan, waar in de jaren '90 precies een zelfde conflict gaande was. God behoede dat Donetsk niet het nieuwe Sarajevo wordt.

En toen was er een vliegtuig op weg naar Maleisië die in dit conflict betrokken werd. Voor ons Nederlanders het bitterst vanwege 196 betrokken landgenoten. Het ver van ons bed conflict komt ineens heel dichtbij als zo'n bonkige pro-Russische militant met de knuffel die je je neefje of nichtje hebt gegeven gaat pronken voor de camera. Het voelt voor ons als een persoonlijke oorlogsverklaring...Onze Franz Ferdinand die daar in het rumoerige Oekraïne is neergeschoten.

We weten allemaal wat voor gevolgen die moord in 1914 heeft gehad. Gelukkig hebben wij niet de ambitie om dat gebied te claimen, behalve voor onze onderzoekers dan,  zodat we een loopgravenoorlog niet hoeven te vrezen. De moderne en minder rigoureuze vorm van oorlogsvoering voeren we tegenwoordig uit in de vorm van boycotten,  bevriezen en reisverbod!

Veel mensen vinden deze maatregelen een beetje slap maar het zou zo maar eens 100 miljoen levens kunnen besparen. Onder het mom van "een beter Oekraïne begint bij jezelf" besluit ik om niet meer naar het altijd fascinerende Rusland te gaan zolang dit conflict blijft spelen.

Ik ben van Rusland en zijn inwoners gaan houden. Er is nooit een moment geweest dat ik er problemen had, integendeel! Elke keer ben ik er met open armen ontvangen (dankzij mijn Russische connecties, dat dan weer wel) Telkens als ik weer zo'n typische Nederlands verhaal hoor over lompe Russen in Turkije denk ik: ach ach, je weet helemaal niets van hen en tracht ik altijd om de Rus te verdedigen. Maar lieve Russen en Russinnen die ik ken,  jullie hebben goed voor mij gezorgd. De angst echter, om bij thuiskomst kaal geschoren te worden, met pek besmeurd door het leven te moeten gaan als "vriendje van de vijand" en landverrader wordt met de dag groter. Laten we allen bidden en hopen op snelle vreedzame tijden. Dan kunnen we elkaar weer gauw op een moreel verantwoorde wijze ontmoeten.

Do Svidaniya Rossiya!

Marcel

De ware droom van Duitsland

I, I will be king
And you, you will be queen
Though nothing will drive them away
We can beat them, just for one day
We can be Heroes, just for one day

David Bowie: "Heroes"






Berlijn, 13 juli 2014

Een stad in extase. Na het laatste fluitsignaal klinkt er een orkaan van gejuich. Berlijn, zoveel besproken in de 20ste eeuw, kent weer een feest die er sinds 1989 en 1990 niet meer is geweest. Dit keer ben ik er wel bij, ik bevind me daar waar alle ogen in de wereld naar gericht zijn. Heel even droomde ik dat ik nu in Amsterdam was, dat wij zonet Duitsland met 3-0 ingemaakt hebben…maar helaas. Ik bevind me nu juist in het hol van de leeuw en nee niet van onze voetballeeuw.

Hoewel de mensen door het dolle heen zijn en er net zoveel vuurwerk wordt afgestoken als met oud en nieuw, denk ik dat wij het in Nederland grootser hadden aangepakt. Misschien is het omdat de Duitsers al 3 keer eerder verwend zijn met een wereldtitel en van nature niet de grootste feestbeesten zijn die je kunt bedenken. Een witte gekte synoniem aan onze oranjegekte is er gewoon veel minder. Nu is wit natuurlijk ook geen feestkleur, het associeert meer met de tandarts of een doktersjas dan aan een heroïsche voetbalprestatie.

Zou het er in 1989, in de nacht na het vallen van de muur er ook zo aan toe zijn gegaan? Als 12 jarige brugklasser vernam ik het nieuws tijdens het ochtendjournaal. Wat had ik er graag bij willen zijn! De vreugde van de mensen, huilende Oost-Berlijners die voor het eerst in hun leven een voet in het westen zette. Ik vraag het aan Martin. Vorig jaar ontmoette ik deze excentrieke Berlijner in Riga. Ik greep deze finale aan om deze geniale grappenmaker, kerkmuziekcomponist en rapper op te zoeken in zijn heerlijke stad. Hij was 6 jaar oud toen de muur viel en groeide op in Oost-Berlijn. Zijn antwoord was echter een beetje vaag: “ja de mensen vierden feest maar ze hadden geen idee wat ze aan het vieren waren” Zijn antwoord maakt de realiteit duidelijk dat lang niet alle Duitsers blij waren met de “wende”. Veel Oost-Duitsers voelden de éénwording een jaar later als een annexatie. Precies zoals het op de Krim is gegaan, met het enige verschil dat toen de hele wereld juichte voor Duitsland en nu boe roept naar Rusland. Maar de blijdschap van vanavond was wel een bewuste, aan wereldkampioen voetbal worden kleven tenminste geen valse verwachtingen.

West-Duitsers gruwden van het idee dat zij konden opdraaien voor het totaal verpauperde en berooide DDR. Dankzij die wederopbouw merk je anno nu het verschil niet meer tussen oost en west. Trabi’s bestaan niet meer en er is nagenoeg niets van de muur overgebleven. In de stad weet je ook niet meer of je in het voormalige oosten of westen bent. Slechts de karakteristieke voetgangerslichten met het sympathieke Ampelmanchen zijn gebleven. Talloze malen zijn we over de voormalige grens gewandeld en gereden, ondenkbaar dat het 40 jaar lang een onmogelijk opgave was geweest. Trottoirbanden geven de plek van de muur aan die in werkelijkheid bestond uit een binen en buiten muur met daartussen tientallen meters niemandsland. Je vergeet haast dat er ook zoiets was als de slag om Berlijn in het voorjaar van 1945, die de stad voor 95% in puin achter liet.
Maar nu is er feest! Als er in 25 jaar tijd al geen genoeg verbroedering is geweest, vanavond is iedereen even een held, daar in het middelpunt van het universum.

Sport & Psychologie

Na RvP, Robben, Depay en Huntelaar hebben we er weer een WK held bij: Tim Krul! Fris, zelfverzekerd en uitdagend hield hij twee penalties tegen. Mijn verbazing was de volgende dag echter groot dat er ook mensen zich lieten horen die zijn gedrag onaanvaardbaar vonden, wat deed hij nou precies wat niet zou mogen? En was het niet Louis van Gaal die de grootste mentale klap uitdeelde om doodleuk 2 minuten voor tijd zijn keeper te wisselen?

Zijn die mensen dan Hans van Breukelen vergeten? In de finale tegen de Sovjet Unie way down in 1988 deed hij exact hetzelfde. Ook hij liet zien dat hij meende te weten in welke hoek Belanov zou schieten. Hij keerde de strafschop uiteindelijk met zijn voeten want hij dook wel naar de verkeerde hoek. Eerder in de halve finale sprak hij Lothar Matthäus, na een schwalbe de vriendelijke woorden toe: "Ich hoffe das du fucking stirbst" Al een stuk minder vriendelijk maar 26 jaar geleden maakten de mensen zich gelukkig minder druk om dit soort bagatelletjes, hooguit omdat Ronald Koeman zijn reet veegde met een duits shirt en terecht natuurlijk.

Schakers moeten lachen om dit soort ophef. Zij maken wel heftigere dingen mee. Bij het edele spel op 64 velden is immers alles sterk psychologisch gefundeerd. Het zal totaal geen indruk maken als je voor een wedstrijd je tegenstander vertelt dat je weet naar welke hoek hij zal rokeren. Er is meer nodig om een schaker uit zijn concentratie te halen.

Viktor Kortsjnoi, die 2 en eigenlijk 3x voor het wereldkampioenschap speelde tegen Anatoli Karpov ging er eens zelfs vanuit dat zijn tegenstander (dat was niet alleen Karpov maar de complete Sovjetunie, hij liep namelijk over naar het westen midden jaren '70) hypnotiseurs en para-psycholgen tegen hem inzette die plaats namen in de speelzaal. Zelf zette hij weer mensen in de zaal om de boze kracht van deze personen te  neutraliseren. Ja, zo werkt dit dus bij schaken, al was dit een hoge uitzondering. Zijn wedstrijd tegen Boris Spassky in '77 stond ook bol van absurditeiten. Spassky ging zich vreemd gedragen toen hij 4 punten achter stond. Hij verscheen alleen aan het bord om een zet te doen, droeg een opvallende tenniscap en verscheen zelfs aan het bord met een duikbril, juist omdat hij wist dat Kortsjnoi hier gevoelig voor was en prompt won hij 4 partijen op rij, maar verloor later alsnog de match. Het effect van vreemd gedrag is natuurlijk niet van lange duur.

Maar is dit geoorloofd in de sport? Zou je je mogen aanwenden aan dit soort praktijken als je weet dat je op deze manier zou kunnen winnen? Of zou je een wedstrijd alleen op techniek mogen spelen? Klinkt misschien wel zo fair en logisch maar wat als je bij voorbaat al weet dat de tegenstander veel beter in de techniek is dan jij? Moet je het daar bij laten zitten? Nee natuurlijk niet, dat zou pas onsportief zijn! Voor een winst zou iedereen al het geoorloofde uit de kast moeten trekken om het doel te bereiken. Wie geen waarde hecht aan winst of verlies in sport dient zich te beperken tot bingo of mens-erger-je-niet.

Als 14 jarig jeugdspelertje heb ik me voor het eerst en het laatst laten intimideren. In de laatste ronde van een schaaktoernooi had ik nog kans om 1e te worden bij winst. Zo goed had ik nog nooit eerder gepresteerd en was ook behoorlijk gespannen.  Mijn opponent was een langharige bebaarde onverzorgde man, zo'n 13 in een dozijn schaker. Al vlot in de partij had ik een dijk van een stelling en een kwal voorsprong en toen begon het. Bij elke zet die ik deed fluisterde hij: "je wint toch niet" Praten tegen je tegenstander is "utterly not done" de enige verbale communicatie bestaat tijdens een partij hooguit uit een aanbieding van een comsumptie of een remise. Had ik me hierover beklaagd dan had mijn tegenstander zeker een waarschuwing gekregen. Maar dat werkt psychisch juist in het nadeel. Wanneer je blijk laat geven last te hebben van het gedrag van een ander heb je de strijd om de psyche verloren. Zo stug mogelijk speelde ik door en de man begon steeds meer aan het zinnetje "je wint toch niet" toe te voegen, ik kon die vent wel wurgen! Uiteindelijk maakte ik een dodelijke blunder en liep erna uit afgrijzen rechtstreeks het gebouw uit naar het station.  Achteraf ben ik de beste man dankbaar. Ik zwoer mij nooit meer door externe factoren af te laten leiden.  Een prettigere manier van bijna uit mijn concentratie gehaald worden beleefde ik op mijn 18e toen ik in Wageningen tegen een niet onappetijtelijke dame speelde. Het was ontzettend warm en deze dame in kwestie was zeer luchtig gekleed. Tijdens het spelen gunde ze mij zo'n riante inkijk dat ik, zonder mijn nek te hoeven verdraaien, kon constateren dat ze geen beha droeg. Ja dat was wel even slikken, zag ik het nou goed? Zou ze het zelf in de gaten hebben? Ondanks dat ik helemaal niet vies ben van goeie borsten, helemaal niet op die leeftijd,  bracht de gedachte dat ze wellicht met opzet er zo bij zat, de concentratie terug. Na afloop was ik trots op mezelf: ik zag tieten, ik was even prettig van slag maar behield wel de concentratie én ik won de partij.

Zou ik zelf intimidatie aangrijpen om een belangrijke wedstrijd te kunnen winnen?  Natuurlijk zou ik dat doen! Zo moest ik eens op een toernooi in Andorra in de 3e ronde tegen een Duitse vrouwenmeester(es) spelen. Het krachtsverschil was duidelijk, ze had een elo van 400 meer dan ik. In voetbaltermen zou dat het verschil zijn van een willekeurig amateurclubje tegen Feyenoord. Ze leek mij een ijskoude tante, geen één keer had ik haar op een lachje kunnen betrappen tijdens het toernooi.  Voor deze gelegenheid trok ik dus een vrolijk t-shirt aan (zie foto), hield mijn zonnebril op en ging ruim voor aanvang achter het bord zitten met beide vuisten op tafel, grijnzend voor me uit starend. Frau Schmitz kon dit kennelijk niet waarderen. Bij aanvang eiste ze direct dat ik een ander shirt aan moest trekken. "Nope" was mijn korte antwoord en ze stond op om haar beklag te doen bij een arbiter. Aangezien er bij het schaken geen kledingvoorschriften bestaan kon de wedstrijdleider niet anders beslissen dan dat er aan de partij begonnen moest worden. Duitsers geven echter nooit op, ze haalde haar echgenoot erbij! Ik kreeg van de beste man een hele preek in het Duits en het enige wat ik er van verstond was zoiets dat ik respectloos tegenover vrouwen was en dat dat niet thuis hoort op een sportevenement enz. Ik bleef stoïcijns voor mij uit grijnzen, met beide vuisten op tafel. Inmiddels was er al bijna een half uur van haar tijd verstreken. Bij een uur verlies je reglementair je partij. Ze voelde goed aan dat ik niets aan mijn kleding of mijn houding ging veranderen en koos eieren voor haar geld en deed een zet.  Op dat moment heb je de slag om de psyche al gewonnen, ik wist dat ik zou winnen, ze ergerde zich rot en ergenis is nou net de grootste vijand van concentratie.  Na 7 zetten verblunderde ze als een beginner een stuk en die voorsprong gaf ik niet meer weg. Uiteindelijk zou dit mijn succesvolste toernooi ooit worden.

Natuurlijk is het niet gentlemanlike om zo te winnen maar gentlemen sneuvelen ook het eerst want het zijn geen killers. En die zien we in de sport toch het liefst? De strijd, het willen sterven om te winnen, dat zijn meestal mooiere plaatjes dan het spelletje zelf. Mits je natuurlijk in de marges van het toelaatbare blijft. Je moet je tegenstander ook niet in tweeën willen trappen. Tegen psychische oorlog kun je je wapenen, tegen een knie in je rug niet. Daarom is  de actie van Tim Krul zo veel  leuker om naar te kijken dan Toni Schumacher in '82

Wat is dan het wapen tegen psychologische oorlogsvoering?  Simpel: gewoon op je spelletje blijven concentreren en niet onder de indruk raken. Even vergeten dat je een mens bent. In een strijd om winnen of verliezen, leven of dood mag dat!

Per trein

Tot een jaar of tien geleden, toen ik nog geen rijbewijs had maar nog wel behept was met vliegangst, was de trein zowel in forensisch als recreatief opzicht mijn dominantste vervoermiddel. Met het (eindelijk) behalen van het felbegeerde roze pasje en het overwinnen van bepaalde fobieën sloot ik het spoortijdperk zo goed als af.  Sinds kort reis ik weer regelmatig met de trein. De NS heeft nu een aantrekkelijke actie waar je in het weekend gratis mag rijden, an offer I couldn't refuse!

Sinds kort kunnen we weer van schone treinen genieten. Wie mij echter een beetje kent zal weten dat ik me niet zo heel erg stoor aan een beetje troep, ook niet in de trein. De ergenissen verschijnen pas als elementen mijn wereld waar ik me op dat moment verkeer plots verstoren.  Een prettige bijkomstigheid van de trein anno nu is dat iedereen  zo lekker zoet is met zijn smartphone. Wat een uitkomst is de techniek toch! Veel handiger ook dan die enorme kranten van vroeger. Die lappen papier waren hooguit nuttig om er nasale bezigheden  mee te verbergen.

Toen ik nog een regelmatige trein forens was, voornamelijk om mijn  vriendinnetje of schaaktoernooien te bezoeken, kwam ik de vreemdste mensen tegen  die hun verhaal uitgerekend aan mij kwijt moesten. Alsof er "praat tegen mij, ik geloof alles en neem je altijd serieus" op mijn voorhoofd stond gegrift. Zo kwam ik eens een man tegen die uit het niets een gesprek aanknoopte met me. Hij stelde zich voor als meester, nee niet zo één in het onderwijs ook geen schaker of dammer, maar eentje van sadistisch maar zeker geen masochistische  aard. Zonder blikken of blozen vertelde hij dat bij het weggaan nog even zijn zus had vastgebonden en opgetakeld en dat ze pas los mocht komen als hij s' avonds laat weer thuis kwam. Of die ene verwarde man die geen idee had wat hij in de trein deed dat ogenblik. Hij beweerde dat hij het moment ervoor nog zijn hondje aan het uitlaten was in Kerkrade en plots werd hij wakker in een trein tussen Rotterdam en Dordt. Natuurlijk heb je geen treinkaartje op zak als je met de hond aan het wandelen bent. De conducteur wist ook niet wat hij met de beste man aan moest maar voelde medelijden, de man sloot namelijk een ontvoering door marsmannetjes niet uit!? Of de man zich een delirium had gezopen, de realiteit in zijn leven had verloren of een slecht verhaal goed aan het acteren was, hij hield er een gratis kaartje  Zuid-Limburg aan over. (Tip voor zwartrijders!!!) Nee, ik ben blij dat dat soort figuren hun verhaal voortaan op Facebook en WhatsApp kwijt kunnen. Ook veel te luide gesprekken van het "hoihoi-wat-ben-ik-blij-met-mijn-eerste-mobieltje-tijdperk" zijn heden ten dagen veel beperkter door social media,  een hele verbetering!

In 2002 waagde ik mij aan interrail, een maand lang kriskras door Europa treinen. Wie van Spartaanse nachten houdt in overvolle treinen is het de low budget manier om in een korte tijd veel te zien en te beleven. Nachttreinen kunnen soms ontaarden in complete feesten. Mijn toenmalige vriendin kon het wat minder waarderen. Ze had meer affiniteit met 1e klasse vliegen dan met 2e klasse treinen. Zij zou echter ook toe moeten geven dat het echte leven op het spoor gebeurd en niet op 12 kilometer hoogte. Al was het maar om dat ene nare en luidruchtige mens, die ons heel de nacht irriteerde en bij het uitstappen in Budapest zo lekker op d'r bek ging. Een andere ervaring van die reis, van Milaan naar Luxemburg zal mij ook altijd bij blijven. Na 4 nachten achter elkaar in overvolle wagons was ik wel aan goede nachtrust toe. Gelukkig was deze trein voor de verandering eens rustig, een coupé voor mij alleen! Vlak voor vertrek kreeg ik echter gezelschap van een 17-18 jarige Luxemburgse knul. Hij was zenuwachtig, keek schichtig rond en vroeg me of we misschien grenscontrole zouden krijgen in Zwitserland. Mijn antwoord maakte hem panisch. Aangezien Zwitserland geen EU en ook geen Schengenland is zat die kans er dik in. Zijn nervositeit werkte inmiddels aardig aanstekelijk. Het bevroeden dat deze jongeman verdovende middelen bij zich had. Als er hier drugs gevonden zou worden, wie zou er dan op het eerste oog verdacht lijken? Een schuchtere tiener of een volwassen iemand wiens nationaliteit in het buitenland sowieso al geassocieerd wordt met drugs? "Heb je iets bij je?" vroeg ik hem maar gelijk. De jongeman was vreemd genoeg één en al openheid over zijn intenties. Hij had 3 kilo hasj in zijn tas. Pardon??? Ik wilde direct de trein verlaten maar hij keek me hopeloos aan en smeekte me bijkans om bij hem te blijven. Of ik een plek wist om het te verstoppen. Na wat nadenken dacht ik aan de prullenbak in het toilet. Trek de vuilniszak eruit, stop je tas er in en daarna de zak weer terug op zijn plek, het liefst 3 wagons verderop en zo geschiedde. Nu zijn troep veilig een eind verderop was werden we beiden weer rustiger. Omdat de trein met vertraging vertrok kwam de grenscontrole uiteindelijk niet. Ongevraagd vertelde mijn coupégenoot honderduit over zijn "koeriersdienst" voor ieder ritje vanaf Zuid Italië naar Antwerpen verdiende hij 1000 euro. Trots liet hij zijn nieuwe gadgets zien die hij met de verdiensten van een vorig ritje had aangeschaft. Hopelijk heeft hij nu, 12 jaar later een baan waar minder discretie geboden is. In deze business komt zijn openheid niet echt van pas.

Vorig jaar maakte ik mijn laatste tevens meest Spartaanse treinreis: een 15 uur durende nachtrit van Moskou naar Riga. Deze trein was zelfs 3 weken van tevoren al bijna volgeboekt maar gelukkig waren een paar goedkoopste slaapplaatsen nog beschikbaar. Iedereen begrijpt natuurlijk wel dat je niet veel hoeft te verwachten van een 3e klasse wagon in Rusland maar de omstandigheden tartte wel onze verbeelding. Een plank van 2 cm dik, 150 cm lang 3 planken boven elkaar was ons onderkomen. Toen iedereen lag te slapen had het nog het meest weg van een mortuarium. De ontmoetingen in de trein maakte veel goed, veel Russische jongeren gaan naar Riga om er een feestje te bouwen. De fles vodka ging van hand tot hand en er werd gezongen, Russen zijn altijd in voor een feestje! Mijn reisgenoot die met zijn 1.90 gebroken op plaats van bestemming aankwam had het niet willen missen maar ik geloof wel dat ik een andere reispartner zal moeten zoeken voor mijn langgekoesterde wens om de Trans-Mongolië express naar Peking te nemen.

Nu ik alweer een poosje mijn vliegangst heb overwonnen lonkt het om eens verder te kijken. Maar is dat nou het échte reizen? Een paar uur lang naar het kastje voor je in de stoel gluren, als die er al is? Snelle transportatie naar je bestemming vind ik een betere omschrijving. Reizen, het puur en alleen onderweg zijn, dat beleef je als je meer ziet dan alleen wolken. Er is geen één vlucht die ik specifiek voor de geest kan halen. (Behalve als je met Siberia Airways vliegt) Maar wat zouden mijn herinneringen zijn zonder de trein?

Voetballen als Tal of winnen als Petrosian?

Wat een schok, met het meest defensieve spel ooit haalt het Nederlands elftal het beste resultaat in een wk voorronde ooit. De vraag naar attractief en aanvallend voetbal lijkt verstomd. Wat is er belangrijker: Likkebaardend spel of klinkende resultaten? That's the question. Bij gebrek aan het eerste dan maar het tweede, graag zelfs! Maar wij sportminnend publiek zien toch liever strijd, sensatie, actie en vuur. 

Qua tactiek is het bij schaken niet anders. Verdedigen, aanvallen, positiespel, flankspel, middenspel...het schaakbord is één klein voetbalveld. Wie aan offensief voetbal denkt, denkt aan het Nederlands elftal van 1974. Mikhail Tal (1936-1992) geldt bij het schaken nog steeds als één van de beste aanvallers aller tijden. Wie aan defensief voetbal denkt, denkt aan het catenaccio van het Italiaans elftal in betere dagen. Tigran Petrosian (1929-1984) was de beste verdedigende schaker aller tijden.

De Letse Mikhail "de tovenaar van Riga" Tal had op het schaakbord maar één missie: de koning moest zo snel mogelijk mat! Hij schuwde geen enkele combinatie of offer om dat doel te bereiken. Voor de schaakminners een lust voor het oog maar achteraf bezien niet altijd accuraat.

De Armeense "IJzeren Tigran" Petrosian stak daar wat saai bij af. Zijn missie was vooral het bij de wortel verdelgen van tegenspel. Pas wanneer zijn opponent totaal "doodgespeeld" was sloeg hij toe door minieme foutjes af te straffen vaak pas na een urenlange zit.

Beiden werden met hun spel wereldkampioen. Tal maar voor een jaar, Petrosian 6 jaar lang. Je kunt zeggen dat aan de hand van deze statistiek de Armeniër succesvoller was. Hij won voor een wereldkampioen niet veel partijen maar wat veel belangrijker is...hij verloor nog veel minder! Tal was een fabuleuze genie maar nadat Botwinnik de titel terug won kwam hij als wereldkampioenskandidaat niet meer in beeld. Toch bleef hij het meest tot de verbeelding spreken. Zijn gezondheid was echter broos en hij had niet alleen de speelstijl van George Best, ook diens leefstijl van drank en vrouwen liepen parallel.  Iedereen wil echter spelen als Tal, niemand als Petrosian....behalve Louis van Gaal anno nu. Ook de huidige wereldkampioen schaken: Magnus Carlsen is groot geworden met hyper offensief spelen, hij werd echter pas kampioen met een meer behouden soort schaak.

Voor een overwinning  geldt dus dat je vooral niet moet verliezen. Beter 10 kansen van de tegenstander pareren dan er zelf 1 creëren is het nieuwe motto...saai misschien maar resultaten liegen niet. Petrosian werd er wereldkampioen mee, Duitsland, Italië en hopelijk  Nederland dalijk ook! Mochten we dat heugelijke feit meemaken dan is de frase "de aanval is de beste verdediging" totaal achterhaald en is er juist bewezen dat de verdediging de beste aanval is.

Natuurlijk ben ik te bescheiden om mezelf aan dit rijtje toe te voegen. Maar met iemand die kampioen van zijn club wordt, met een stenen muur, is de link gauw gelegd!

De roem en de sores

Het vreemde van roem is -evenals dit bij schuld het geval is- dat men het zelf niet voelen kan, maar dat het  door anderen moet worden aangedragen.
J.H. Donner

Het succes wordt steeds persoonlijker. Toen FC Dordrecht promoveerde naar de eredivisie voelde het al als een persoonlijk succes,  hoewel ik daar natuurlijk geen enkele bijdrage aan heb geleverd. Bij het kampioenschap en promotie van De Willige Dame had ik daar al één achtste deel aan. Maar bij het winnen van het interne kampioenschap mag ik nu eindelijk eens ongegeneerd zelf met de eer strijken.

Wat een mooie tijden zijn dit toch voor een narcist. Daags na deze heroïsche prestatie was het flink genieten geblazen van de felicitaties. Vooral de gelukwensen en trots van mijn beide ouders deden mij goed. We zijn naast familie natuurlijk ook "vakgenoten" zij die zulk prestatie precies op waarde weten te schatten!  En natuurlijk ook de aandacht die het genereerde op de websites van Tomsschaakboeken en die van onze regionale bond. Op de laatste pagina ook een mooi familie portret maar naar mijn gevoel iets te onvolledig.

Bij deze dek ik me alvast in, commentaar heb ik altijd wel gehad als ik dat nodig achtte. (Vraag het maar aan de leden van de 3 torens of aan de gebroeders Mensing) Het zijn dus geen nieuwbakken sterallures. Maar wanneer er een vergelijk komt tussen, laten we zeggen het schaakgezin Pluymert en andere families, dan mag je toch wel stellen dat het extra bijzonder is als moeders ook, hoewel ze de laatste jaren wat aan schaakkracht ingeboet heeft, van behoorlijk niveau is. Alle vergelijkingen met alleen vader en zoon horen wat mij betreft dan ook niet in dat rijtje thuis  Blijft er alleen nog een ander schaakgezin uit Rotterdam als example over. En nee, ik ben niet de enige Pluymert die ooit in de Drechtstreek wat gewonnen heeft, mijn vader ging me al voor bij SC Sliedrecht, Dordrecht én Groothoofd. Wat ik ook een misser vond is dat het onvermeld bleef dat ons gezin een seizoen in één team heeft gespeeld, een feit wat volgens mij nooit ergens anders eerder vertoond is!!! Ik denk dat het de aandacht wel had getrokken als het maar ergens anders gebeurde dan bij SC Dordrecht! Heren journalisten van DWD en SC Sliedrecht, over deze club zijn jullie toch wel opvallend stil!

En juist nieuws uit de hoek van laatst genoemde schaakclub ontsierde de headlines van mijn recente hit wel een beetje. Op tomsschaakboeken bijvoorbeeld, een bericht, met brandweerrode letters, dat de persen moeten doen stoppen. SC Sliedrecht is verhuisd!!! Het werd hoog tijd ook! Nergens speelt men een externe wedstrijd met meer tegenzin als in dat Baggerdorp. Wanstaltig, dat gare kippenhok boven die rumoerige kroeg! (Over hinderen gesproken. Maar daarover meer)
Ook SC Dordrecht gaat verhuizen en de locatie is inmiddels ook al bekend, hier van echter geen enkel bericht.

Ook op de RSB site was de headline van mijn klinkende kampioenschap een kort leven beschoren. Een meneer uit Sliedrecht vond het nodig om op dat moment een warrig stukje te plaatsen over de policy van mobieltjes. Dat er hinderlijkere dingen bestaan dan het afgaan van een telefoon bijvoorbeeld Op een smerige manier eten etc.

Nou meneer van Rekom, u weet anders als geen ander hoe u de weerzin bij uw tegenstander moet wekken! Ik kan me een beslissingspotje herinneren van een toernooitje, ruim tien jaar geleden in een winkelcentrum te Papendrecht. Wit (v.Rekom met een prachtige score van 7 uit 7, belachelijk om dan een beslissingmatch te moeten spelen, maar zo wilde de organisatie het nu eenmaal) had aan remise voldoende voor de titel. Ik (5, 5 punt) moest met zwart persé winnen. Vervolgens kreeg ik vanaf de eerste schrede zowat elke zet een remise aanbod! Dat is vergelijkbaar om tijdens een normale pot te vragen of je tegenstander op wilt geven...en dat elke zet! Dat is hinderlijker dan 10 telefoons die afgaan of het consumeren van 5 zakken chips...tegelijk!

Maar nu komt het meest hypocriete van dat stukje, ook al dekt deze meneer zich in  door voor de RSB te spreken. Hij vindt dat als iemand ooit een winst zou claimen doordat de mobiel van een tegenstander afgaat, dat diegene directemundo geroyeerd dient te worden. Dit is dan wel het sterkste stukje Alzheimer wat er bestaat! SC Sliedrecht had namelijk de landelijke primeur in het claimen van winst vanwege een GSM die af ging!!! (Zie ABC-eregallerij, links op het menu, op  nummer 183: Ton Slagboom) Hoewel de speler die de winst claimde niet meer voor Sliedrecht uitkomt, is dat volgens mij niet omdat diegene om die reden geroyeerd is.
Ik snap daarom ook niet voor wie dit stukje geschreven is. Behalve dan dat het mijn grote succes van de headlines haalde natuurlijk.

Desalniettemin is het goed toeven op de beker met mijn illustere voorgangers. Smeets, Hennekes, de Jong, Snikkers, zij weten hoeveel noeste schaakarbeid het gekost heeft om de eenzame top te bereiken. Als ik naar de medekampioenen kijk ben ik blij dat ook zij, ondanks deze wereldprestatie, zo lekker gewoon  zijn gebleven.

Roes III: De meest ultieme roes

Zo'n toernooi winnen, mijne heren, gaat vanzelf. Schaken is en blijft een geluksspel.
J.H. Donner

Bij aanvang van de 16e en laatste ronde van de interne competitie van De Willige Dame was ik er allerminst gerust op. Goed, ik had aan een remise voldoende voor het kampioenschap en mijn enige concurrent moest winnen. Hij kreeg een enthousiaste debutant op het menu, ik de tweevoudige, regerende en kersverse lunchschaak kampioene. Wordt hij of ik...je kunt wel zeggen de beste speler van de Rotterdamse Schaak Bond, aangezien DWD daar het kampioenschap op het hoogste niveau ook al heeft gewonnen.

Lang duurde de spanning niet, de remise kwam er snel. Missie volbracht!!! Voor het eerst in de geschiedenis wordt een Pluymert kampioen van DWD. Dit weergaloos succes wil ik echter graag een beetje nuanceren voordat ik blijvend naast mijn schoenen ga lopen: het was een fotofinish. Het verschil met de nummer 2 was 10 weerstandspunten (ter vergelijking: een remise is maximaal 50 punten, winst 100 het verschil is dus een tiende van een winst of een 5e van een remise) Joop de Jong scoorde het exact aantal punten: allebei 10 gewonnen, 5 remises en 1 verloren. Van die 5 remises waren er 2 tegen elkaar, ook daar zat het verschil niet.

Wie de competitie gevolgd heeft vond het misschien een saai seizoen, de nummers 1 en 2 hebben hun plekken na de 4e ronde nimmer meer afgestaan. Zelfs al zou het seizoen nog 3 rondes vol kommer en kwel voor de koplopers doorgegaan zijn, dan nog komen de nummers 3 t/m 6 niet in de buurt. Echter voor die nummers 1 en 2 was het een zenuwslopende nek-aan-nek race, tot 2 keer toe werd er van plekje gewisseld maar meer dan een half puntje is het verschil niet geweest. De voorlaatste ronde was de cruciale, Joop verloor voor het eerst dit seizoen, ik maakte remise tegen Hans Berrevoets.

Dit seizoen had nog een persoonlijk unicum. Ik speelde alle 16 partijen zonder een keer verstek te laten gaan. Dit had een simpele reden, voor het kampioenschap kon ik het me gewoon niet permitteren en dat is denk ik ook precies de reden waarom Joop ook alle 16 potjes gespeeld heeft. Waren de nummers 1 en 2 nou zo goed en de rest zo slecht? Beslist niet!
Wat te denken van Hans Berrevoets? Hier en daar een uitglijder en een vakantie tussendoor, hij heeft echter wel een plusscore van 2 uit 3 tegen de koplopers! In de laatste ronde liet hij het jammer genoeg na om naar de 3e plek te stijgen. Misschien voelde hij het ook wel aan dat dat iets te veel eer is voor een speler uit het 2e garnituur maar als onderbond speler weerde hij zich kranig tegen de landelijke spelers in spé. De 3e plaats werd zodoende prooi voor onze regerende kampioene Naomi Snikkers. Ook Jacques Hennekes had een beter seizoen dan dat zijn 4e plek doet vermoeden. Moeizaam kwam hij uit de startblokken, moest hij 2e rondes verstek laten gaan door ziekte maar kwam keihard terug met een eindspurt van 5 uit 6!

Wat doet men na het behalen van een kampioenschap? De beker ging niet mee, want die moet gegraveerd worden. Op het Statenplein is het stil en regenachtig (Marcel wie???) Post luctationem omne animal triste Zelfs met het behalen van de dubbel realiseer je de dag erop weer dat zulke schaakprestaties niet zo uitbundig gevierd worden als, laten we zeggen: 2e worden in de jupiler league of op het songfestival. De officiële huldiging komt er echter wel! Volgens mij wordt dat ook enorm uitgepakt want het huldigingscomité trekt er niet minder dan 3 maanden aan voorbereiding uit om alles in goede banen te leiden! Schrijf allen in uw agenda: De huldiging van de nummers 1,2 en 3 van de DWD voorjaarscompetitie zal plaats vinden op dinsdag 2 september in het voor ons allen welbekende etablissement aan de Groenmarkt: Visser's poffertjessalon

1989: Wind of change

Take me to the magic of the moment
On a glory night
Where the children of tomorrow dream away
In the wind of change

Wind of change, Scorpions

Als je in de Rotterdamse metro zit van Zuidplein richting Centraal Station, zie je voorbij station Rijnhaven, vlak voordat het spoor zich onder de grond graaft, aan de rechterkant een opmerkelijke woontoren. Niet dat het gebouw zelf zo bijzonder is (dertien in een dozijn jaren 80 stijl) maar het enorme getal, in neon letters, doet een ieder herinneren aan dit opmerkelijk jaar, nu 25 jaar geleden.

Heel wat gebeurtenissen vieren dit jaar zijn zilveren jubileum en de bekendste is toch wel de plotselinge val van het communisme in het Oostblok. Onverwacht en zonder slag of stoot (op Roemenië na) Dat niemand dit zo snel aan zag komen bleek wel uit een voorspelling van de toenmalige leider van de DDR, Erich Honnecker, dat die (de Berlijnse) muur er nog wel 100 jaar zal blijven staan...3 weken later viel deze echter. (Wat een waardeloze voorspellers zijn Duitsers toch, was er niet eens zo'n miezerig xenofoobje, die voor zijn bende van ellende een 1000-jarig rijk voor zich zag?} Met open mond vernam ik het feit, 's ochtends op het ontbijtnieuws van het net opgestarte RTL Veronique (jongens, jullie ook gefeliciteerd met jullie 25 jarig bestaan!) vlak voor het naar school gaan, beseffend dat ik getuige was van geschiedenis.

In dat jaar kwam in Joegoslavië Slobodan Milošević aan de macht, wat een paar jaar later voor ingrijpende en bloedige verscheuring zorgde, dit zilveren feitje zal waarschijnlijk eerder herdacht dan gevierd worden. In Peking, waar studenten de kans schoon zagen om onder de wind van Gorbatsjov's glasnost en perestroika voor meer democratie en minder corruptie te protesteren, liep het gigantisch uit de hand. Hier geen wind of change maar een zeer bloedig neerslaan en het communisme leefde hierna weer lang en gelukkig. Ook een triest jubileum is het tragische vliegtuigongeluk te Zanderij in Suriname. In de mist vloog bij een mislukte landing een SLM toestel tegen de bomen, wat veel jonge en talentvolle Surinaamse voetballers fataal werd. Er vielen 176 doden te betreuren en slechts 11 overlevenden.

Voor de schrijver dezer blog was 1989 ook een jaar van blijvende veranderingen. In dat jaar hertrouwde mijn moeder, ontmoette ik voor het eerst mijn Amerikaanse oom die toen mijn latente interesse in fotografie aanwakkerde en werd de basisschool voor de middelbare verruild. Niet dat studie ooit mijn enige aandacht kon wekken maar wel de buiten-schooltijdse-activiteiten. Aangezien ik nooit geschapen ben voor teamsport of enig andere lichaamsbeweging waar ik meer dan een enkele handeling tegelijk uit moet voeren en ook een broertje dood had aan enige creatieve handvaardigheden koos ik voor schaken, een spelletje wat ik op jonge leeftijd ooit eens vaag meekreeg van mijn ouders. Adjunct directeur Rien Mulder en biologieleraar Hans van Steenis verzorgden toen de lessen en competitie. Als ware het koorts werd ik hierdoor bevangen en nog datzelfde jaar werd ik jeugdlid van Schaakclub Groothoofd.

Communisme in Europa is niet meer, mijn oom George, SC Groothoofd en scholengemeenschap Zuid helaas ook niet, in 1989 stonden zij nog als een huis. Wat nog wel als een huis staat is het huwelijk van mijn moeder en stiefvader, waar wij het zilveren jubileum er van op 7 juni aanstaande, met veel plezier gaan vieren...En dan is er nog dinsdag 27 mei: als het me gegeven is, kan ik mijn 25 jarig schaakjubileum opleuken met mijn allereerste kampioenschap van De Willige Dame. In dat geval zal 2014 net zo memorabel worden als 1989, want met de beste worden van de beste club van de RSB, daar schrijf je geschiedenis mee!

Roes II: Dordt kicks ass again!

Na het weergaloze succes van het het eerste schaakteam van De Willige Dame 1 valt er in onze historische stad weer een feestje te vieren. FC Dordrecht is dan net geen kampioen geworden: ze hebben toch maar mooi promotie afgedwongen naar de eredivisie door in de nacompetitie eerst met VVV-Venlo af te rekenen om vervolgens Sparta-Rotterdam een gevoelige slag toe te brengen.

Helaas is er volgend seizoen geen smaakmaker meer in de Jupiler league, geen enkele club domineerde zoals FC Dordt. Liefhebbers van het 2e niveau moeten zich volgend seizoen zien te vermaken met 4 Limburgse clubs, een Brabantse en Gelderse nieuwkomer en natuurlijk een stel laagvliegers uit Rotterdam Spangen die massaal huilie-hulie deden na de wedstrijd tegen Dordt. Wat een waardeloos systeem is dat toch met periodetitels en nacompetitie! Zo geef je zelfs de nummer 16 kans op promotie, terwijl de nummer 16 in de eredivisie is gedegradeerd!

FC Dordt is dus na 20 jaar weer terug in de eredivisie, ik realiseer me dat een hele generatie dit niet eens heeft meegemaakt of kan herinneren. Nou kids, dat was dus het seizoen '94/'95 hetzelfde seizoen dat Ajax zo'n beetje alles won (incl. champions league) behalve de halve bekerfinale (hadden ze aan Mike Obiku te danken) Legendarische mannen als Adri van Tiggelen en Cor Lems speelden toen hun laatste seizoen van hun cariërre. Nog een paar bekende namen van, toen nog Dordrecht '90: Maarten Atmodikoro, Reinier Robbemond, Romeo Wouden, Leo Koswal, Virgil Breedveld en Michel Langerak.

Het seizoen begon zeer euforisch met een 1-1 gelijkspel tegen Feyenoord, een hilarische wedstrijd waar die zuid Rotterdammers nog maar met 8 man de 90 minuten haalde. Daarna duurde het een maand of 3 eer er weer iets te juichen viel. Dordt werd hierna wel steeds sterker maar omdat mede aspirant-degradant Go Ahead Eagles ook een goeie eindspurt inzette was directe degradatie voor Dordt een feit om pas in 2014 terug te keren.

Wat hebben De Willige Dame en FC Dordrecht met elkaar gemeen?
Dat ze uit Dordt komen dus, dat ze allebei zijn gepromoveerd, dat ze beiden op een dinsdag gehuldigd zijn (wat is dat nou voor een dag? Dat je vroeger op dinsdag gratis kon trouwen zegt genoeg!) Dat ze het nooit langer dan 1 seizoen op het hoogste niveau hebben gepresteerd en dat ze nu allebei van de daken schreeuwen dat volgend seizoen anders zal zijn!

Dordtenaren, verenig u! Kennelijk maken wij als stad op dit moment zo'n verpletterende indruk dat de rest van Nederland denkt dat wij een buitenwijk van Rotterdam zijn. Dat hebben we natuurlijk aan die onthersende sportverslaggevers te danken, die buiten een potje voetbal de knowhow van een cornervlag bezitten. DORDT IS DORDT! Rotterdam was een naar koeienstront stinkende verzameling plaggenhutten toen Dordt al een florerende handelsstad was.

Maar volgend seizoen zal heel Nederland weten waar Dordrecht ligt! Voor tokkies die niet kaart kunnen lezen of nog de TomTom aan het uitvogelen zijn: TUSSEN DE MERWEDE, OUDE MAAS, DORDTSCHE KIL, HOLLANDS DIEP EN DE NIEUWE MERWEDE......KUT!

Pensionada power!

Een paar blogjes geleden liet ik subtiel doorschemeren dat ik het niet leuk vind om tegen al te jonge schakertjes te spelen. Niet zozeer omdat het mijn angstgegners zijn maar ik denk meer vanwege mijn algehele afkeer tegen de jeugd van tegenwoordig. Die afkeer wordt dan ook alleen maar bevestigd als een kotertje het lef heeft om mij bij Jan z'n korte achternaam te noemen op zn blogje!

Nee, het kost me totaal geen moeite om motivatie te vinden om snotaapjes een lesje te leren zolang dat nog kan.  Hoe anders is dat wanneer je jezelf mentaal op moet laden als er een "oudje" tegenover je zit. Zij die al lid van een schaakclub waren toen ik en/of zelfs mijn ouders nog vloeibaar waren!

Mits je niet getroffen wordt door Alzheimer kan je schaken je hele leven blijven beoefenen. Waar je met voetballen halverwege de dertig al oud en versleten bent kom je op die leeftijd met schaken nog maar net kijken.

Eind jaren '90 speelde ik bij SC Dordrecht samen in een team met mijnheer Wertheim, we scheelden 72 jaar. Hij werd geboren in 1905 te Sint-Petersburg. Ter vergelijking: ik kwam ter wereld tijdens de laatste jaren van Breznjev, hij tijdens de nadagen van Tsaar Nicolaas II! Of wat te bedenken van mijnheer v.d Willigen van dezelfde schaakclub? Al lid sinds 1936, enthousiast gemaakt door het wereldkampioenschap van Max Euwe!
Ooit speelde ik ook een toernooi ter ere van de 100e geboortedag van mevrouw Catharina Roodzant. Wie denkt dat dat een "memorial toernooi" was heeft het lelijk mis. Deze voormalig nationaal schaakkampioene, ergens in de jaren 30, speelde zelf vrolijk mee!

Ons cluppie DWD bestaat pas 31 jaar, zulke schaakdinosauriërs zijn ons dan ook vreemd. Ons oudste gezelschapje mastodonten zijn die van de babyboom generatie. Ondanks -of beter gezegd- dankzij hun pensioengerechtigde leeftijd spelen zij echter allen nog om de top en subtopposities, zij zijn nog steeds de ruggegraat van ons promoverende eerste team.

Wat is toch de kracht van dit krasse gezelschap? Word je soms "zen" van het oppassen op de kleinkinderen? Feit is wel dat zij niet meer onderworpen zijn aan de dagelijkse martelgang van het wekkertje snoozen. Ook de sores van het opvoeden van rebellerende pubers hebben zij achter zich gelaten. Zij kunnen zich fulltime storten op een potje schaken!

Vorig jaar werd een vertegenwoordiger van bovenstaande schets voor het eerst in zijn schaakloopbaan haast cum laude (!!!) kampioen van DWD. Zijn leeftijd: 66 jaar!
Ook dit seizoen heeft hij nog geen wedstrijd verloren en voert hij een kopploeg met maar één directe concurrent.

Die andere speler, die nog nooit eerder kampioen werd, heeft echter een groot nadeel...hij is 30 jaar jonger. Aanstaande dinsdag beginnen de play offs. De nummers 1 en 2 die dit hele seizoen al zo dicht bij elkaar hebben gestaan kunnen in hun directe duel een bres met elkaar slaan. De ongelukkige, dat ben ik. De gepensioneerde rivaal heet ironisch genoeg "de Jong". Wens u mij allen succes, ik zal het nodig hebben.

Top 5 échte Paasbestemmingen

Een krantje als de Metro, hoe goed gelezen ook, staat vol met pulp. De enige reden van die populariteit is natuurlijk omdat het de goedkoopste krant is die je kunt verzinnen en van een gratis krant kan je verwachten dat er voor geen eurocent aan informatie staat.

In de Aviatorische wereld boert Ryanair het weer goed. Deze maatschappij degradeert het ooit zo romantische vliegenierswereldje echter tot het nemen van een bus. Vliegen en kranten lezen was nog nooit zo goedkoop als in de laatste 10 jaar, maar het wordt er allemaal niet luxer of informatiever op.

Omdat ik liever bagger lees dan wolkjes tel, toch maar de metro van voor naar achter gelezen (meer dan 5 minuten heb je daar niet voor nodig) de ene columnist heeft het over taalachterstand van allochtone kinderen, de ander over het geniale idee om 0 euro aan ontwikkelingshulp te schenken. Goh, aan wie doet me dit denken? Maar stuitend vond ik het zogenaamde onderzoek naar waar de meeste mensen hun paasweekend door zullen brengen.

De Metro top 5:
Parijs???
Londen???
Berlijn???
Amsterdam !!
Maastricht !

In het binnenland zijn Amsterdam en Maastricht mooie en gezellige doch niet zulke verrassende bestemmingen, veilige keuze echter. Maar dat er over de grens voor zulke uitgekauwde bestemmingen wordt gekozen is natuurlijk te simpel voor woorden. Wie nog nooit in één van deze steden is geweest, is waarschijnlijk nooit verder gekomen dan de Efteling! Al ben je er dan ook nooit geweest, je weet al precies wat je kunt verwachten. Deze "feel good cities" zijn toch totaal geen uitdaging? En dan worden ze nog gepromoot ook door de best gelezen krant van Nederland? Zoals ik al zei 0,0 info.

Zou het geen mooi idee zijn als je paasweekend ook daadwerkelijk in het teken van pasen zou zijn? Bestemmingen waar geleden is en waar ook weer een wederopstanding is gekomen? Hier 5 tips voor wie daar wel oren naar heeft!

Kiev:

Voor de hippe, dan wel (radio)actieve toerist

Eigenlijk niet echt een goed voorbeeld, in Kiev is het nog maar net goede vrijdag. De stad is echter prachtig! Heeft veel kijkcijfers gehaald de laatste maanden en als u zich onveilig voelt kunt u nog altijd een schitterende excursie maken naar het rustige en inmiddels landelijke Tjernobyl en Prypiat. Hier hoeft u zich geen zorgen te maken dat het in no time door Rusland opgeëist gaat worden. De komende 800 jaar rust gegarandeerd!

Sarajevo:

Voor de genocidetoerist

Twintig jaar geleden nog de verschrikkelijkste plek op aarde, tegenwoordig weer een levendige stad. Buiten de historische binnenstad wordt de gezelligheid een beetje getemperd door de vele huizen die er uit zien alsof ze nog maar net een voltreffer te verduren hebben kregen en de enorme grote begraafplaatsen, dan wel hier en daar wat zerken op een trainingsveldje.

Belgische Westhoek/ Noord-Frankrijk:

Voor de historisch verantwoorde toerist

Dit jaar is het precies 100 jaar geleden dat de eerste wereldoorlog uitbrak. Na de moord op Franz Ferdinand en zijn vrouw in het zojuist genoemde Sarajevo ontstond de kettingreacties aan oorlogsverklaringen die vooral in dit gebied zijn gruwelijke sporen anno nu nog duidelijk laten vinden. Miljoenen soldaten leefden en stierven onder de aller-erbarmlijkste omstandigheden in het driehoek Ieper, Verdun en de rivier de Somme. Bij Verdun tref je nog stukken maanlandschap en tot de grond vernietigde dorpjes aan. Bij de Somme een bomkrater zo groot als een redelijk stadion, loopgraven en niet te tellen erebegraafplaatsen. In Ieper wordt ter ere van de omgekomen engelse verdedigers nog dagelijks de last post geblazen bij de Merenpoort.

Krakau

Voor de holocaust toerist.

Niet alleen omdat het de dichtstbijzijnde grote stad is bij Auschwitz: "de Rolls Royce onder de vernietigingskampen" Ook in Krakau zelf hebben joodse mensen enorm geleden in de ghetto's. Ook is er de fabriek van Schindler te bezichtigen.

Boekarest

Voor de megalomane toerist

Waar staat het grootste gebouw van Europa? Hint, je zal het niet tegenkomen in Parijs, Londen of Berlijn maar in Boekarest. Na de verwoestende aardbeving van 1977 zagen de Ceaușescu's hun kans schoon om een leuk optrekje te realiseren. Het werd na het Pentagon het grootste gebouw ter wereld. Er werd zoveel marmer gebruikt dat er in heel Roemenië geen normale grafsteen te krijgen was. Ook kreeg het paleis een oprijlaantje wat breder en langer moest zijn dan de de Champs Élysee. De Ceaușescu's hebben deze enorme kosten, in een straatarm land, uiteindelijk met hun eigen leven betaald.

Ik wens ieder een fijn, avontuurlijk en overdenkelijk paasweekend!