De roem en de sores

Het vreemde van roem is -evenals dit bij schuld het geval is- dat men het zelf niet voelen kan, maar dat het  door anderen moet worden aangedragen.
J.H. Donner

Het succes wordt steeds persoonlijker. Toen FC Dordrecht promoveerde naar de eredivisie voelde het al als een persoonlijk succes,  hoewel ik daar natuurlijk geen enkele bijdrage aan heb geleverd. Bij het kampioenschap en promotie van De Willige Dame had ik daar al één achtste deel aan. Maar bij het winnen van het interne kampioenschap mag ik nu eindelijk eens ongegeneerd zelf met de eer strijken.

Wat een mooie tijden zijn dit toch voor een narcist. Daags na deze heroïsche prestatie was het flink genieten geblazen van de felicitaties. Vooral de gelukwensen en trots van mijn beide ouders deden mij goed. We zijn naast familie natuurlijk ook "vakgenoten" zij die zulk prestatie precies op waarde weten te schatten!  En natuurlijk ook de aandacht die het genereerde op de websites van Tomsschaakboeken en die van onze regionale bond. Op de laatste pagina ook een mooi familie portret maar naar mijn gevoel iets te onvolledig.

Bij deze dek ik me alvast in, commentaar heb ik altijd wel gehad als ik dat nodig achtte. (Vraag het maar aan de leden van de 3 torens of aan de gebroeders Mensing) Het zijn dus geen nieuwbakken sterallures. Maar wanneer er een vergelijk komt tussen, laten we zeggen het schaakgezin Pluymert en andere families, dan mag je toch wel stellen dat het extra bijzonder is als moeders ook, hoewel ze de laatste jaren wat aan schaakkracht ingeboet heeft, van behoorlijk niveau is. Alle vergelijkingen met alleen vader en zoon horen wat mij betreft dan ook niet in dat rijtje thuis  Blijft er alleen nog een ander schaakgezin uit Rotterdam als example over. En nee, ik ben niet de enige Pluymert die ooit in de Drechtstreek wat gewonnen heeft, mijn vader ging me al voor bij SC Sliedrecht, Dordrecht én Groothoofd. Wat ik ook een misser vond is dat het onvermeld bleef dat ons gezin een seizoen in één team heeft gespeeld, een feit wat volgens mij nooit ergens anders eerder vertoond is!!! Ik denk dat het de aandacht wel had getrokken als het maar ergens anders gebeurde dan bij SC Dordrecht! Heren journalisten van DWD en SC Sliedrecht, over deze club zijn jullie toch wel opvallend stil!

En juist nieuws uit de hoek van laatst genoemde schaakclub ontsierde de headlines van mijn recente hit wel een beetje. Op tomsschaakboeken bijvoorbeeld, een bericht, met brandweerrode letters, dat de persen moeten doen stoppen. SC Sliedrecht is verhuisd!!! Het werd hoog tijd ook! Nergens speelt men een externe wedstrijd met meer tegenzin als in dat Baggerdorp. Wanstaltig, dat gare kippenhok boven die rumoerige kroeg! (Over hinderen gesproken. Maar daarover meer)
Ook SC Dordrecht gaat verhuizen en de locatie is inmiddels ook al bekend, hier van echter geen enkel bericht.

Ook op de RSB site was de headline van mijn klinkende kampioenschap een kort leven beschoren. Een meneer uit Sliedrecht vond het nodig om op dat moment een warrig stukje te plaatsen over de policy van mobieltjes. Dat er hinderlijkere dingen bestaan dan het afgaan van een telefoon bijvoorbeeld Op een smerige manier eten etc.

Nou meneer van Rekom, u weet anders als geen ander hoe u de weerzin bij uw tegenstander moet wekken! Ik kan me een beslissingspotje herinneren van een toernooitje, ruim tien jaar geleden in een winkelcentrum te Papendrecht. Wit (v.Rekom met een prachtige score van 7 uit 7, belachelijk om dan een beslissingmatch te moeten spelen, maar zo wilde de organisatie het nu eenmaal) had aan remise voldoende voor de titel. Ik (5, 5 punt) moest met zwart persé winnen. Vervolgens kreeg ik vanaf de eerste schrede zowat elke zet een remise aanbod! Dat is vergelijkbaar om tijdens een normale pot te vragen of je tegenstander op wilt geven...en dat elke zet! Dat is hinderlijker dan 10 telefoons die afgaan of het consumeren van 5 zakken chips...tegelijk!

Maar nu komt het meest hypocriete van dat stukje, ook al dekt deze meneer zich in  door voor de RSB te spreken. Hij vindt dat als iemand ooit een winst zou claimen doordat de mobiel van een tegenstander afgaat, dat diegene directemundo geroyeerd dient te worden. Dit is dan wel het sterkste stukje Alzheimer wat er bestaat! SC Sliedrecht had namelijk de landelijke primeur in het claimen van winst vanwege een GSM die af ging!!! (Zie ABC-eregallerij, links op het menu, op  nummer 183: Ton Slagboom) Hoewel de speler die de winst claimde niet meer voor Sliedrecht uitkomt, is dat volgens mij niet omdat diegene om die reden geroyeerd is.
Ik snap daarom ook niet voor wie dit stukje geschreven is. Behalve dan dat het mijn grote succes van de headlines haalde natuurlijk.

Desalniettemin is het goed toeven op de beker met mijn illustere voorgangers. Smeets, Hennekes, de Jong, Snikkers, zij weten hoeveel noeste schaakarbeid het gekost heeft om de eenzame top te bereiken. Als ik naar de medekampioenen kijk ben ik blij dat ook zij, ondanks deze wereldprestatie, zo lekker gewoon  zijn gebleven.

Roes III: De meest ultieme roes

Zo'n toernooi winnen, mijne heren, gaat vanzelf. Schaken is en blijft een geluksspel.
J.H. Donner

Bij aanvang van de 16e en laatste ronde van de interne competitie van De Willige Dame was ik er allerminst gerust op. Goed, ik had aan een remise voldoende voor het kampioenschap en mijn enige concurrent moest winnen. Hij kreeg een enthousiaste debutant op het menu, ik de tweevoudige, regerende en kersverse lunchschaak kampioene. Wordt hij of ik...je kunt wel zeggen de beste speler van de Rotterdamse Schaak Bond, aangezien DWD daar het kampioenschap op het hoogste niveau ook al heeft gewonnen.

Lang duurde de spanning niet, de remise kwam er snel. Missie volbracht!!! Voor het eerst in de geschiedenis wordt een Pluymert kampioen van DWD. Dit weergaloos succes wil ik echter graag een beetje nuanceren voordat ik blijvend naast mijn schoenen ga lopen: het was een fotofinish. Het verschil met de nummer 2 was 10 weerstandspunten (ter vergelijking: een remise is maximaal 50 punten, winst 100 het verschil is dus een tiende van een winst of een 5e van een remise) Joop de Jong scoorde het exact aantal punten: allebei 10 gewonnen, 5 remises en 1 verloren. Van die 5 remises waren er 2 tegen elkaar, ook daar zat het verschil niet.

Wie de competitie gevolgd heeft vond het misschien een saai seizoen, de nummers 1 en 2 hebben hun plekken na de 4e ronde nimmer meer afgestaan. Zelfs al zou het seizoen nog 3 rondes vol kommer en kwel voor de koplopers doorgegaan zijn, dan nog komen de nummers 3 t/m 6 niet in de buurt. Echter voor die nummers 1 en 2 was het een zenuwslopende nek-aan-nek race, tot 2 keer toe werd er van plekje gewisseld maar meer dan een half puntje is het verschil niet geweest. De voorlaatste ronde was de cruciale, Joop verloor voor het eerst dit seizoen, ik maakte remise tegen Hans Berrevoets.

Dit seizoen had nog een persoonlijk unicum. Ik speelde alle 16 partijen zonder een keer verstek te laten gaan. Dit had een simpele reden, voor het kampioenschap kon ik het me gewoon niet permitteren en dat is denk ik ook precies de reden waarom Joop ook alle 16 potjes gespeeld heeft. Waren de nummers 1 en 2 nou zo goed en de rest zo slecht? Beslist niet!
Wat te denken van Hans Berrevoets? Hier en daar een uitglijder en een vakantie tussendoor, hij heeft echter wel een plusscore van 2 uit 3 tegen de koplopers! In de laatste ronde liet hij het jammer genoeg na om naar de 3e plek te stijgen. Misschien voelde hij het ook wel aan dat dat iets te veel eer is voor een speler uit het 2e garnituur maar als onderbond speler weerde hij zich kranig tegen de landelijke spelers in spé. De 3e plaats werd zodoende prooi voor onze regerende kampioene Naomi Snikkers. Ook Jacques Hennekes had een beter seizoen dan dat zijn 4e plek doet vermoeden. Moeizaam kwam hij uit de startblokken, moest hij 2e rondes verstek laten gaan door ziekte maar kwam keihard terug met een eindspurt van 5 uit 6!

Wat doet men na het behalen van een kampioenschap? De beker ging niet mee, want die moet gegraveerd worden. Op het Statenplein is het stil en regenachtig (Marcel wie???) Post luctationem omne animal triste Zelfs met het behalen van de dubbel realiseer je de dag erop weer dat zulke schaakprestaties niet zo uitbundig gevierd worden als, laten we zeggen: 2e worden in de jupiler league of op het songfestival. De officiële huldiging komt er echter wel! Volgens mij wordt dat ook enorm uitgepakt want het huldigingscomité trekt er niet minder dan 3 maanden aan voorbereiding uit om alles in goede banen te leiden! Schrijf allen in uw agenda: De huldiging van de nummers 1,2 en 3 van de DWD voorjaarscompetitie zal plaats vinden op dinsdag 2 september in het voor ons allen welbekende etablissement aan de Groenmarkt: Visser's poffertjessalon

1989: Wind of change

Take me to the magic of the moment
On a glory night
Where the children of tomorrow dream away
In the wind of change

Wind of change, Scorpions

Als je in de Rotterdamse metro zit van Zuidplein richting Centraal Station, zie je voorbij station Rijnhaven, vlak voordat het spoor zich onder de grond graaft, aan de rechterkant een opmerkelijke woontoren. Niet dat het gebouw zelf zo bijzonder is (dertien in een dozijn jaren 80 stijl) maar het enorme getal, in neon letters, doet een ieder herinneren aan dit opmerkelijk jaar, nu 25 jaar geleden.

Heel wat gebeurtenissen vieren dit jaar zijn zilveren jubileum en de bekendste is toch wel de plotselinge val van het communisme in het Oostblok. Onverwacht en zonder slag of stoot (op Roemenië na) Dat niemand dit zo snel aan zag komen bleek wel uit een voorspelling van de toenmalige leider van de DDR, Erich Honnecker, dat die (de Berlijnse) muur er nog wel 100 jaar zal blijven staan...3 weken later viel deze echter. (Wat een waardeloze voorspellers zijn Duitsers toch, was er niet eens zo'n miezerig xenofoobje, die voor zijn bende van ellende een 1000-jarig rijk voor zich zag?} Met open mond vernam ik het feit, 's ochtends op het ontbijtnieuws van het net opgestarte RTL Veronique (jongens, jullie ook gefeliciteerd met jullie 25 jarig bestaan!) vlak voor het naar school gaan, beseffend dat ik getuige was van geschiedenis.

In dat jaar kwam in Joegoslavië Slobodan Milošević aan de macht, wat een paar jaar later voor ingrijpende en bloedige verscheuring zorgde, dit zilveren feitje zal waarschijnlijk eerder herdacht dan gevierd worden. In Peking, waar studenten de kans schoon zagen om onder de wind van Gorbatsjov's glasnost en perestroika voor meer democratie en minder corruptie te protesteren, liep het gigantisch uit de hand. Hier geen wind of change maar een zeer bloedig neerslaan en het communisme leefde hierna weer lang en gelukkig. Ook een triest jubileum is het tragische vliegtuigongeluk te Zanderij in Suriname. In de mist vloog bij een mislukte landing een SLM toestel tegen de bomen, wat veel jonge en talentvolle Surinaamse voetballers fataal werd. Er vielen 176 doden te betreuren en slechts 11 overlevenden.

Voor de schrijver dezer blog was 1989 ook een jaar van blijvende veranderingen. In dat jaar hertrouwde mijn moeder, ontmoette ik voor het eerst mijn Amerikaanse oom die toen mijn latente interesse in fotografie aanwakkerde en werd de basisschool voor de middelbare verruild. Niet dat studie ooit mijn enige aandacht kon wekken maar wel de buiten-schooltijdse-activiteiten. Aangezien ik nooit geschapen ben voor teamsport of enig andere lichaamsbeweging waar ik meer dan een enkele handeling tegelijk uit moet voeren en ook een broertje dood had aan enige creatieve handvaardigheden koos ik voor schaken, een spelletje wat ik op jonge leeftijd ooit eens vaag meekreeg van mijn ouders. Adjunct directeur Rien Mulder en biologieleraar Hans van Steenis verzorgden toen de lessen en competitie. Als ware het koorts werd ik hierdoor bevangen en nog datzelfde jaar werd ik jeugdlid van Schaakclub Groothoofd.

Communisme in Europa is niet meer, mijn oom George, SC Groothoofd en scholengemeenschap Zuid helaas ook niet, in 1989 stonden zij nog als een huis. Wat nog wel als een huis staat is het huwelijk van mijn moeder en stiefvader, waar wij het zilveren jubileum er van op 7 juni aanstaande, met veel plezier gaan vieren...En dan is er nog dinsdag 27 mei: als het me gegeven is, kan ik mijn 25 jarig schaakjubileum opleuken met mijn allereerste kampioenschap van De Willige Dame. In dat geval zal 2014 net zo memorabel worden als 1989, want met de beste worden van de beste club van de RSB, daar schrijf je geschiedenis mee!

Roes II: Dordt kicks ass again!

Na het weergaloze succes van het het eerste schaakteam van De Willige Dame 1 valt er in onze historische stad weer een feestje te vieren. FC Dordrecht is dan net geen kampioen geworden: ze hebben toch maar mooi promotie afgedwongen naar de eredivisie door in de nacompetitie eerst met VVV-Venlo af te rekenen om vervolgens Sparta-Rotterdam een gevoelige slag toe te brengen.

Helaas is er volgend seizoen geen smaakmaker meer in de Jupiler league, geen enkele club domineerde zoals FC Dordt. Liefhebbers van het 2e niveau moeten zich volgend seizoen zien te vermaken met 4 Limburgse clubs, een Brabantse en Gelderse nieuwkomer en natuurlijk een stel laagvliegers uit Rotterdam Spangen die massaal huilie-hulie deden na de wedstrijd tegen Dordt. Wat een waardeloos systeem is dat toch met periodetitels en nacompetitie! Zo geef je zelfs de nummer 16 kans op promotie, terwijl de nummer 16 in de eredivisie is gedegradeerd!

FC Dordt is dus na 20 jaar weer terug in de eredivisie, ik realiseer me dat een hele generatie dit niet eens heeft meegemaakt of kan herinneren. Nou kids, dat was dus het seizoen '94/'95 hetzelfde seizoen dat Ajax zo'n beetje alles won (incl. champions league) behalve de halve bekerfinale (hadden ze aan Mike Obiku te danken) Legendarische mannen als Adri van Tiggelen en Cor Lems speelden toen hun laatste seizoen van hun cariërre. Nog een paar bekende namen van, toen nog Dordrecht '90: Maarten Atmodikoro, Reinier Robbemond, Romeo Wouden, Leo Koswal, Virgil Breedveld en Michel Langerak.

Het seizoen begon zeer euforisch met een 1-1 gelijkspel tegen Feyenoord, een hilarische wedstrijd waar die zuid Rotterdammers nog maar met 8 man de 90 minuten haalde. Daarna duurde het een maand of 3 eer er weer iets te juichen viel. Dordt werd hierna wel steeds sterker maar omdat mede aspirant-degradant Go Ahead Eagles ook een goeie eindspurt inzette was directe degradatie voor Dordt een feit om pas in 2014 terug te keren.

Wat hebben De Willige Dame en FC Dordrecht met elkaar gemeen?
Dat ze uit Dordt komen dus, dat ze allebei zijn gepromoveerd, dat ze beiden op een dinsdag gehuldigd zijn (wat is dat nou voor een dag? Dat je vroeger op dinsdag gratis kon trouwen zegt genoeg!) Dat ze het nooit langer dan 1 seizoen op het hoogste niveau hebben gepresteerd en dat ze nu allebei van de daken schreeuwen dat volgend seizoen anders zal zijn!

Dordtenaren, verenig u! Kennelijk maken wij als stad op dit moment zo'n verpletterende indruk dat de rest van Nederland denkt dat wij een buitenwijk van Rotterdam zijn. Dat hebben we natuurlijk aan die onthersende sportverslaggevers te danken, die buiten een potje voetbal de knowhow van een cornervlag bezitten. DORDT IS DORDT! Rotterdam was een naar koeienstront stinkende verzameling plaggenhutten toen Dordt al een florerende handelsstad was.

Maar volgend seizoen zal heel Nederland weten waar Dordrecht ligt! Voor tokkies die niet kaart kunnen lezen of nog de TomTom aan het uitvogelen zijn: TUSSEN DE MERWEDE, OUDE MAAS, DORDTSCHE KIL, HOLLANDS DIEP EN DE NIEUWE MERWEDE......KUT!

Pensionada power!

Een paar blogjes geleden liet ik subtiel doorschemeren dat ik het niet leuk vind om tegen al te jonge schakertjes te spelen. Niet zozeer omdat het mijn angstgegners zijn maar ik denk meer vanwege mijn algehele afkeer tegen de jeugd van tegenwoordig. Die afkeer wordt dan ook alleen maar bevestigd als een kotertje het lef heeft om mij bij Jan z'n korte achternaam te noemen op zn blogje!

Nee, het kost me totaal geen moeite om motivatie te vinden om snotaapjes een lesje te leren zolang dat nog kan.  Hoe anders is dat wanneer je jezelf mentaal op moet laden als er een "oudje" tegenover je zit. Zij die al lid van een schaakclub waren toen ik en/of zelfs mijn ouders nog vloeibaar waren!

Mits je niet getroffen wordt door Alzheimer kan je schaken je hele leven blijven beoefenen. Waar je met voetballen halverwege de dertig al oud en versleten bent kom je op die leeftijd met schaken nog maar net kijken.

Eind jaren '90 speelde ik bij SC Dordrecht samen in een team met mijnheer Wertheim, we scheelden 72 jaar. Hij werd geboren in 1905 te Sint-Petersburg. Ter vergelijking: ik kwam ter wereld tijdens de laatste jaren van Breznjev, hij tijdens de nadagen van Tsaar Nicolaas II! Of wat te bedenken van mijnheer v.d Willigen van dezelfde schaakclub? Al lid sinds 1936, enthousiast gemaakt door het wereldkampioenschap van Max Euwe!
Ooit speelde ik ook een toernooi ter ere van de 100e geboortedag van mevrouw Catharina Roodzant. Wie denkt dat dat een "memorial toernooi" was heeft het lelijk mis. Deze voormalig nationaal schaakkampioene, ergens in de jaren 30, speelde zelf vrolijk mee!

Ons cluppie DWD bestaat pas 31 jaar, zulke schaakdinosauriërs zijn ons dan ook vreemd. Ons oudste gezelschapje mastodonten zijn die van de babyboom generatie. Ondanks -of beter gezegd- dankzij hun pensioengerechtigde leeftijd spelen zij echter allen nog om de top en subtopposities, zij zijn nog steeds de ruggegraat van ons promoverende eerste team.

Wat is toch de kracht van dit krasse gezelschap? Word je soms "zen" van het oppassen op de kleinkinderen? Feit is wel dat zij niet meer onderworpen zijn aan de dagelijkse martelgang van het wekkertje snoozen. Ook de sores van het opvoeden van rebellerende pubers hebben zij achter zich gelaten. Zij kunnen zich fulltime storten op een potje schaken!

Vorig jaar werd een vertegenwoordiger van bovenstaande schets voor het eerst in zijn schaakloopbaan haast cum laude (!!!) kampioen van DWD. Zijn leeftijd: 66 jaar!
Ook dit seizoen heeft hij nog geen wedstrijd verloren en voert hij een kopploeg met maar één directe concurrent.

Die andere speler, die nog nooit eerder kampioen werd, heeft echter een groot nadeel...hij is 30 jaar jonger. Aanstaande dinsdag beginnen de play offs. De nummers 1 en 2 die dit hele seizoen al zo dicht bij elkaar hebben gestaan kunnen in hun directe duel een bres met elkaar slaan. De ongelukkige, dat ben ik. De gepensioneerde rivaal heet ironisch genoeg "de Jong". Wens u mij allen succes, ik zal het nodig hebben.