Eye socket challenge

Mijn geheugen is mijn grootste talent tevens grootste valkuil. Ieders geboortedatum kan ik onthouden, ook die van zijn/haar hele familie. Triviant vragen vergeet ik ook nooit meer en van elke gebeurtenis kan ik de exacte datum opnoemen. Jammer genoeg kun je geen carriére maken als levende wikipedia, het zou mijn roeping zijn.

Tegelijkertijd lijd ik helaas ook aan “short-memory-disorder” Waar ik mijn sleutels, portemonnee, aansteker etc. heb gelaten kan ik binnen 10 seconden vergeten zijn. Pijnlijk werd ik aan mijn vergeetachtigheid herinnerd toen ik afgelopen weekend een schaaktoernooi in Assen speelde. Oops, mijn medicijnen vergeten. Hoewel niet levensbedreigend kan een astma-aanval voor nare taferelen zorgen. Een bezoekje aan een huisartsenpost in een ziekenhuis om 12 uur ’s nachts was onvermijdelijk. De organisatiemeneer was zo vriendelijk om wat telefoontjes voor me te plegen tijdens de partij en mij nadien naar het plaatselijke hospitaal te rijden.

Bij aankomst kreeg ik een merkwaardige eerste vraag van de receptioniste. “Bent u recentelijk in Afrika geweest”? “eh…nee, wel in Dordrecht”. De vrouw keek me aan alsof ze ebola zag branden. “Dat is al redelijk richting de buurt” grapte ze. Ik ging er maar niet verder op in dat er ook een Dordrecht in Zuid-Afrika bestaat, angstig dat ik was om in het godvergeten Drenthe mijn dagen in quarantaine te moeten slijten, met als enig contact een marsmannetje wat me op gezette tijden komt voeren en afspuiten.

Wandelend van het ziekenhuis naar het hotel kreeg ik deze vreselijke ziekte -wat in 2 weken met je lichaam doet waar onbehandelde AIDS 2 jaar voor nodig heeft- niet uit mijn hoofd. Tevens dacht ik ook aan die infantiele hype om aandacht te vragen voor nog zo’n ellendige ziekte: ALS. Met hypes loop je echter al snel hopeloos achter, de nieuwe hype is dan ook reeds gearriveerd: de ice-bucket-challenge-fail. Hoe je zelfs met een emmertje water over je kadaver kunt falen! Zou het niet een schitterend idee zijn om op een nog imbecielere manier aandacht te vragen voor ebola? Bijvoorbeeld door alcohol in je oogkas te deponeren om stil te staan bij de recente uitbraak? Het schijnt dat je daar ook lekker snel dronken van wordt. Vooral leuk als BN’ers zich hier aan wagen. Ziet u Sylvia Meis al straallazerus met 2 dikke oogballen kirren dat ze zich inzet tegen ebola? Natuurlijk mogen Henk en Ingrid ook gewoon meedoen, mits zij niet recentelijk in Afrika zijn geweest natuurlijk.



(dit stukje is ingezonden naar Metro voor de lezerscolumn wedstrijd, vriendelijk dank als u op mij wilt stemmen! Marcel)

Tot ziens Rusland

Precies een jaar geleden was ik voor het laatst in Moskou. Het lijkt eeuwen geleden want het enige smetje wat Rusland toen nog had was dat Poetin's regime niet zo aardig deed tegen de dames van Pussy Riot en andere opposanten en er net een vage wet was aangenomen dat homoseksuele propaganda...wat dat ook mag zijn... aan banden moest leggen (en geen roep om homohaat zoals in het westen wordt gesuggereerd....dat was er toch wel)

De grotere smetjes kwamen al snel. Eerst was er die diplomatieke rel vanwege de arrestatie van een Russische diplomaat, ene meneer Borodin. Hij maakte nogal misbruik van zijn diplomatieke onschendbaarheid. Geef een Rus een licence to do anything en hij doet ook anything! (En zo zijn er wel meer volkeren, zie filmpjes van Pownews) Zo werkt het in Rusland ook. ..met geld koop je gewoon zo'n licentie. Daarna kwam er dat incident met Greenpeace.
Onze millieu voorvechters hadden kennelijk geen idee hoe men in Rusland met demonstranten omgaan. Ze hadden, wilden ze uit de bak willen blijven, even goed moeten bedenken waarom de dames van Pussy Riot ook alweer naar een strafkamp moesten.

Maar deze gebeurtenissen zijn natuurlijk maar bagatelletjes vergeleken met de volgende verrassingen die Poetin in petto had. De Oekraïnse revolutie kwam daarbij als een geschenk uit de hemel voor hem. Er werd onder deze omstandigheden al gauw een scenario gefabriceerd, die de lang gekoesterde wens om de Krim weer te Russificeren te doen rechtvaardigen.

Natuurlijk valt er voor te zeggen dat de meeste inwoners van de Krim zich meer Rus voelt dan Oekraïner. Maar als dat criteria zou moeten zijn om dan maar weer bij Rusland te horen kun je net zo goed de Sovjetunie in ere herstellen, maar er zijn ook tientallen miljoenen mensen die dat niet zien zitten en in het westen natuurlijk al helemaal niet.

Nog niet eens bekomen van deze gebeurtenissen werden de pijlen al gauw gericht op het oosten van Oekraïne. Ook hier wil een groot gedeelte van de bevolking graag bij Rusland horen. Dat Poetin net doet alsof het slechts de wens van de burgerbevolking is en hij daar graag naar luistert maakt hem een lachwekkend acteur, we weten nog maar al te goed hoe hij de wens van de Tjetjenen heeft beantwoord.
Deze kwestie neemt beetje bij beetje Bosnische proporties aan, waar in de jaren '90 precies een zelfde conflict gaande was. God behoede dat Donetsk niet het nieuwe Sarajevo wordt.

En toen was er een vliegtuig op weg naar Maleisië die in dit conflict betrokken werd. Voor ons Nederlanders het bitterst vanwege 196 betrokken landgenoten. Het ver van ons bed conflict komt ineens heel dichtbij als zo'n bonkige pro-Russische militant met de knuffel die je je neefje of nichtje hebt gegeven gaat pronken voor de camera. Het voelt voor ons als een persoonlijke oorlogsverklaring...Onze Franz Ferdinand die daar in het rumoerige Oekraïne is neergeschoten.

We weten allemaal wat voor gevolgen die moord in 1914 heeft gehad. Gelukkig hebben wij niet de ambitie om dat gebied te claimen, behalve voor onze onderzoekers dan,  zodat we een loopgravenoorlog niet hoeven te vrezen. De moderne en minder rigoureuze vorm van oorlogsvoering voeren we tegenwoordig uit in de vorm van boycotten,  bevriezen en reisverbod!

Veel mensen vinden deze maatregelen een beetje slap maar het zou zo maar eens 100 miljoen levens kunnen besparen. Onder het mom van "een beter Oekraïne begint bij jezelf" besluit ik om niet meer naar het altijd fascinerende Rusland te gaan zolang dit conflict blijft spelen.

Ik ben van Rusland en zijn inwoners gaan houden. Er is nooit een moment geweest dat ik er problemen had, integendeel! Elke keer ben ik er met open armen ontvangen (dankzij mijn Russische connecties, dat dan weer wel) Telkens als ik weer zo'n typische Nederlands verhaal hoor over lompe Russen in Turkije denk ik: ach ach, je weet helemaal niets van hen en tracht ik altijd om de Rus te verdedigen. Maar lieve Russen en Russinnen die ik ken,  jullie hebben goed voor mij gezorgd. De angst echter, om bij thuiskomst kaal geschoren te worden, met pek besmeurd door het leven te moeten gaan als "vriendje van de vijand" en landverrader wordt met de dag groter. Laten we allen bidden en hopen op snelle vreedzame tijden. Dan kunnen we elkaar weer gauw op een moreel verantwoorde wijze ontmoeten.

Do Svidaniya Rossiya!

Marcel