Verloren idealen

Dit is een eerbetoon aan de 90 helden die afgelopen zaterdag opgepakt zijn tijdens de Sinterklaasintocht te Gouda. Gearresteerd worden wegens protest lijkt me toch niet heel democratisch? Goed er waren alternatieve plekken aangewezen maar een "die hard" demonstrant laat zich geen plaats aanwijzen ergens ver weg van de actie.

90 man is eigenlijk best een triest laag aantal. Dit zijn ook nog eens de voor én tegenstanders bij elkaar. Hoe anders was het in de jaren '70 en '80, de romantische tijd van massademonstraties, stakingen en krakersrellen. Het was een economisch belabberde tijd met werkloosheid, woningnood, gebukt gaande onder de koude oorlog. De grootste demonstratie ooit in Nederland is alweer van dik 30 jaar geleden. Op het Malieveld in Den Haag demonstreerde men toen tegen plaatsing van Amerikaanse kruisraketten met nucleaire lading op ons grondgebied. 550.000 mensen waren daarbij aanwezig, toendertijd ruim 3% van de totale Nederlandse bevolking! Je zou kunnen zeggen dat je in die tijd zonder mobieltjes, internet, social media en maar 2 kanalen op tv ook weinig beters te doen had. Aandacht geven en genereren kostte ook meer inspanning dan tegenwoordig. Wilde je toen je stem laten horen moest je een spandoek maken in plaats van op "vind ik leuk" klikken. Uiteindelijk hebben wij, het volk, wel een duidelijk signaal afgegeven. Van de 5 Europese landen waar de USA zijn kernraketten wilde parkeren heeft alleen Nederland geweigerd.

In de Rotterdamse haven zijn er stakingen van weken geweest in de jaren '70 voor meer en gelijk loon. In de 11 jaar dat ik er werk is er nog geen 6 dagen bij elkaar gestaakt. Onze voorgangers hebben ervoor gezorgd dat wij niet meer voor een hongerloontje hoeven te werken. De generatie na ons, die geen van allen een vast dienstverband zullen krijgen, zullen ons: "de patatgeneratie onder de havenarbeiders" vervloeken dat wij nooit massaal aan het staken en demonstreren zijn geslagen voor een betere toekomst.

En daarom doen demonstraties mij goed. Het volk wat iets gedaan of ongedaan krijgt door zijn stem te heffen tegen het establishment. De demonstratie van zaterdag jongstleden was weer een uitstekend voorbeeld van maatschappelijke saamhorigheid die de jaren '80 deden herleven. We bevinden ons nu in tijden waar we ons niet meer druk hoeven te maken over "de bom" of woningnood. We verkeren ons nu wel op het randje om de complete Nederlandse identiteit te verliezen, danwel die  KKK aanhanger met die baard uit Spanje en zijn galleislaven hier nog langer te tolereren.

Laten wij leren uit het verleden dat niets doen ook niets oplevert. Voor je het weet is de neus van Bassie groen, heeft zwarte Piet er zelf ook een knecht bij of maakt Sinterklaas andere volken tot zijn schoorsteenslaaf. We moeten ons weer verenigen mensen! We mogen niet vergeten wat ons groot en krachtig heeft gemaakt! Indrukwekkend die filmpjes van weleer op youtube, bekijk, deel en vindikleuk ze! Oh en als u dit toch aan het lezen bent, raise your voice! Laat zien dat u ook maatschappelijk geëngageerd bent en "like" dit stukje. Bij 550.000 duizend likes laten we zien dat we net zo strijdbaar zijn als weleer!

Wijze lessen uit Den Haag

Misschien dat de titel een beetje misleidend is. Als u een politiek betoog verwacht lees dan maar wat anders. Nee als het om politiek zou gaan had ik wel een passender kopje verzonnen. De wijze woorden die ik meekrijg uit de Hofstad komen niet uit het Binnenhof maar vanuit een seniorenwoning in de wijk Morgenstond.

Waggelend achter een rollator staat hij in de deuropening. Wie hem voor het eerst zou ontmoeten denkt hier met een aandoenlijk baasje te maken hebben. Schijn bedriegt, ik ben blij en gezegend dat ik hem langer dan vandaag ken. 85 is hij inmiddels, althans zijn broze lichaam. In hem schuilt nog steeds een "angry young man" Er mankeert niets aan zijn geheugen, zijn kraakheldere oordeel gekoppeld aan een vlijmscherpe tong. Zijn huis is een chaos van allerhande electronica, kitscherige tierelantijn, foto's van vrienden en familie, volgeschreven puzzelboekjes, potjes met snoep, potjes met nootjes, potjes zalf en nog allerhande potjes waar ik de inhoud niet van weet.

Maar het is redelijk schoon, er is gestofzuigd, de ramen zijn recentelijk gelapt. Door zijn handicap krijgt hij tegenwoordig drie keer in de week thuishulp. "Maar laatst kwam er een nieuw grietje blèrend binnen die mij vertelde dat het zus en zo moest, die heb ik er gelijk uit gegooid, opgedonderd als je notabene als thuishulp geen manieren bij zijn gebracht" Nee betuttelen is niet aan hem besteed, de les lezen al helemaal niet.

Een echte Indonesische gastheer overlaad je met drankjes en hapjes, hij is geen uitzondering daar in. "Toe eet nog wat, straks ga je met honger naar huis". Ik kom echter niet voor de versnaperingen: deze levende non-conformistische legende horen praten, tieren, filosoferen en analyseren heeft mij van jongs af aan al mateloos geboeid. Zonder hem hadden mijn blogjes heel anders geklonken. Als kind zijnde opgevoed met ja knikken was deze man een verademing die altijd neigde naar het oppositioneel denken. Ze zeggen dat je milder wordt met de jaren. Goh, hoe zou hij dan als jongeman geweest zijn? Je moet hem op zijn woord geloven want niemand wist waar hij vroeger uit hing.

Op mijn 12e leerde ik hem pas voor het eerst kennen. Niet echt oud natuurlijk om met iemand kennis te maken maar toch wel als deze man je eigen oom is. Zomaar ineens kwam hij langs bij mijn oudste tante. Dit was dus mijn legendarische oom die 12 jaar in het oerwoud van Nieuw Guinnea heeft  gewoond,  8 jaar cowboy in Argentinië is geweest en wel 100 verschillende beroepen heeft gehad. Mijn vader kwam hem jaren geleden eens tegen, zomaar in de trein vanuit Parijs. Een schril contrast met mijn andere getrouwde en kantoorgaande familieleden. Iedereen vond hem een beetje gek en eigenzinnig. Voor mij was hij een soort halfgod, een encyclopedie aan levenservaring, geschiedenis en
avontuur.

Vanaf de eerste ontmoeting kwam ik hem regelmatig opzoeken. Hij praat graag en ik luister graag naar hem. Meestal kies ik een onderwerp en die verzorgt hij van een -voor mij- boeiende monoloog met interessante waarnemingen. Je weet vooraf nooit wat zijn mening zal zijn. Op de vraag wat hij leuke tv-programma's vindt: "ach ik kijk nog alleen naar darten" Desalniettemin is hij verdacht goed op de hoogte van wat er in de wereld anno nu speelt. "Die Amerikanen zijn een stelletje schurken, weetje voor wie ik respect heb? Putin!" Met de jaren in eenzaamheid of sollitairiteit zoals hij het liever noemt is de desillusie in de wereld en mens toegenomen Toch wisselt hij zijn cynisme ook af met warme woorden voor de weinige mensen die hem nog met regelmaat bezoeken. En het gaat voortdurend over  vroeger, hij praat over Indonesië alsof hij er gisteren nog was "Waar ook ter wereld, wie goed doet, wie goed ontmoet geldt overal!"

Als het weer tijd wordt om naar huis te gaan breekt er een beetje ongemakkelijk moment aan. Telkens besef ik dat het wel eens de laatste keer kan zijn dat ik hem heb gezien. "Geen zorgen, volgens de dokter word ik met gemak 90 dus met een beetje moeite moet 100 mogelijk zijn." Wat is toch het geheim van het mentaal fris blijven? "Positief zijn, nederig, tevreden, bescheiden en veel bewegen!" Hij lacht van oor tot oor en geeft een knipoog.

Een paar weken geleden kwam er in het nieuws dat men in Den Haag eenzamer, dikker en zieker wordt. Niet ideaal maar voor wie zich aangesproken voelt, neem een voorbeeld aan mijn oom Siegfried, die wordt er ook 100 mee.