Katerdagen

Het zijn weer zware tijden. De vele zomerse festivals zijn een ware aanslag op lever, verstand en nachtrust. Nog niet eens bekomen van Big Rivers of de komende weken wordt het weekend weer verlengd met Palm Parkies. Alsof het weekend een dagje erbij krijgt. Het herstel-midweekje duurt echter een dag korter en dan merk je dat je op vrijdag nog net niet genoeg uitgerust bent voor een nieuw weekend. Zomers in Dordt zijn tropendagen!

Met het ouder worden neem ik steeds voor om het iets rustiger aan te doen met evenementen. Ze zijn echter elke keer weer gezellig en telkens komt er dus niets van mijn goede voornemens terecht. Het lijkt ook alsof het effect van een aantal drankjes steeds heftiger wordt. Misschien komt dat ook omdat ik doordeweeks een geheelonthouder ben. Zou het minder worden als je dagelijks wat indrinkt voor het weekend?

Neem nu afgelopen maandag in het Wantijpark. Vastberadenheid om hooguit mijn sixpackje te nuttigen eindigde in een drinkgelag in het Stadscafé. Ook met mijn voornemen om de volgende dag gewoon naar mijn werk te gaan moest ik breken (Mede geholpen omdat ik een uitnodiging kreeg om met een jacht een stukje te varen en het weer was heerlijk)

Je wordt op een dinsdag wakker, met een verschrikkelijke koppijn zoals je die van zondagen gewend bent. Als je op je telefoon kijkt hoe laat het is zie je allerlei whatsappberichtjes van vrienden en/of vage bekenden die zich afvragen waarom je ze in godsnaam midden in een doordeweekse nacht berichtjes stuurt of belt (ik heb namelijk een enorme behoefte aan slap melancholisch gelul en prietpraat onder enige invloed) en het liefst zou je maar gelijk onder een steen willen kruipen.

Met enige moeite ben ik wel op tijd voor het boottochtje en lig ik de rest van de middag als een verzopen walrus aan dek.
Ik hoor schitterende verhalen aan van een dame naast me aan dek die, net als ik, lijdt aan de zware nacht ervoor. Ze had geslapen bij een jongen en geweldige seks gehad. Drank schijnt bij vrouwen libido verhogend te werken, ik was al lang blij dat ik mijn nest niet ondergekotst heb.
Wanneer word ik toch eens te oud voor dit? Zijn al deze evenementen wel verantwoord? Mijn lichaam en geest snakt naar het najaar, lekker op de bank aan de koffie zitten tijdens de kerstmarkt. Ik kijk er al naar uit! Nu toch maar stiekem hopen dat het maandag weer lekker weer is.

The Great Absent Queen Rats

Heerlijk weekendje is gekomen. Hello Big Rivers! Al dagenlang de line up aandachtig bestudeerd en het beloofd weer een zalig festival te worden. Honderd bands, honderdduizenden bezoekers, gunstige weersverwachting en een fantastische afsluiter. Ondanks dit alles voel ik vaag alsof er iets vergeten is. Zou het die ene band uit Italië zijn? Ondanks dat ze al vier keer eerder op Big Rivers gespeeld hebben zouden ze nog met gemak Dolhuis, Bibelot of de Grotekerkbuurt ieder jaar vol krijgen want de jongens van Great Queen Rats zijn mateloos populair bij het Big Rivers publiek.

Dordrecht en de Queen tribute band uit Florence, het was liefde op het eerste gezicht. Niet alleen vanwege de muziek of de haast griezelige gelijkenis maar vooral -zoals wij dat op z’n Hollands zeggen- omdat ze zo “gewoon” zijn, daar houden wij van! Na een optreden zijn zij weer direct Emanuele, Paolo, Simone en Lorenzo, voor iedereen een praatje klaar. Op hun beurt vinden zij het geweldig dat Queen hier zo leeft. In eigen land heeft Engelse pop en rock nimmer de Italiaanstalige muziek qua populariteit weten te verslaan.

Mijn eerste ontmoeting met de bandleden was twee jaar geleden in Dolhuis. Een dag na hun optreden waren ze als zichzelf te vinden. Rustig, bescheiden en heel benaderbaar voor iedereen. Het is denk ik hun overtuigende optreden die haast doet denken alsof de echte Queen leden aan het stappen in Dordt zijn. In werkelijkheid hadden ze nimmer voor zo’n groot publiek gespeeld en waren ze haast verbaasd over het enthousiasme en genoten ze met volle teugen van de aandacht.

Een dag na deze ontmoeting viel ik zelf bijna van mijn stoel van verbazing toen “Fredie himself” mij een vriendschapverzoek op facebook stuurde. Is hij dan echt zó “gewoon”? Ja, zo gewoon zijn ze en zo leuk vinden ze het als je naar een optreden komt. Des te leuker vond ik het om de band eens in hun eigen omgeving op te zien treden. In september 2013, tijdens een tripje in Toscane, bezocht ik een GQR concert in het locale Hardrock café. En ja, het gaat er daar heel anders aan toe. Voor aan het podium staan is er niet bij, die plekken zijn gereserveerd voor de mensen die meer interesse in hun eten hebben dan in de muziek. De mensen die willen dansen zingen en springen mogen achteraan aansluiten. Emanuele spreekt het publiek toe zeer vereerd te zijn dat er zelfs mensen helemaal uit Nederland aanwezig zijn om de show te zien. Heel vleiend, maar ik was er natuurlijk al. Ze vonden het vervelend dat we helemaal naar Florence waren gekomen terwijl ze die avond niet veel tijd vrij konden maken om te kletsen. Natuurlijk begreep ik dat, ze entertainen ons al zo geweldig op de bühne en ze voelden zich haast verplicht om het daarnaast ook nog te doen! Paolo nodigde ons daarom uit om de volgende morgen gezamenlijk te ontbijten, dit terwijl ze een bespreking hadden! Lorenzo laat ook nog even trots de achterkant van zijn basgitaar zien. Daar prijkt een sticker met “Hands off Big Rivers!” En zo is het maar net! Zijn we nu fans of persoonlijke vrienden? Het voelt als beide.

De laatste keer dat ik ze gezien heb was in april te Gendt. Ja ik spel het goed, ik dacht eerst om een spellingsfout van die gezellige stad bij onze zuiderburen. Het bleek echter om een gehucht te gaan voorbij Nijmegen aan de Duitse grens, in een koude tent op een drassig veld. Dit keer waren er een select groepje Dortenaren aanwezig. Weer worden we en publique bedankt voor onze komst met dezelfde hartelijkheid. Op de vraag of ze wéér naar Dordt kwamen deze zomer wordt het een beetje stilletjes, ze wisten het niet.

Het zal ook best afgezaagd worden om voor de vierde jaar op rij dezelfde band uit te nodigen. De andere band, die ook zo’n onuitwisbare indruk heeft gemaakt bij veel Dordtenaren verzacht het gemis dan ook wel een beetje. Ik ben benieuwd of de jongens van Memphis Maniacs ook “zo gewoon” zijn.