Welkom op Pluym's blog

Welkom op Pluym's blog

maandag 29 februari 2016

Pindapower!

In Memoriam: Eddie Mulder (1972-2016)


"Wedden dat het zometeen gaat regenen?" We rijden over de A15 en buiten een paar wolken na is de lucht strakblauw. Ik kijk mijn collega wat lacherig aan: "waar haal je die wijsheid nou weer vandaan?" Nog geen minuut later viel er juist onder die paar wolkjes een plaatselijk buitje. Triomfantelijk doet hij de ruitenwissers aan: "ik zei het je toch?" 


Hij zag een carrière als de nieuwe Piet Paulusma wel zitten. Ik protesteerde: "je wil toch niet geassocieerd worden met een knakker uit Friesland?" . Daar was hij het mee eens. Om net als Piet met zijn afkomst te koketteren bedacht ik ter plekke zijn meteorologische artiestennaam: Eddie Pindapeller de Weervoorspeller.

Omdat ik zelf een "halve pinda/ pindakaas" ben wordt het nogal denigrerende pindapeller geaccepteerd. Het voorrecht om iemand bij zijn "raciale geuzennaam" te noemen is natuurlijk alleen voorbehouden aan iemand van "dezelfde soort" Ras, soort...we zijn wel het lachertje der exoten dan! Aan mij ziet, hoort of merkt niemand mijn Indo roots en hij is als baby geadopteerd. Zijn looks verhullen zijn wortelen niet maar verder is hij net zo bloemkool als ik. Toch schept het pinda(kaas) zijn een band, net als het Dordtenaar in de Rotterdamse haven zijn (en dat zijn er weinig)

Op het werk steekt hij zijn tijd bij defensie niet onder stoelen of banken. Op zijn helm prijkt zijn rang en naam. Waar ik tijdens een paar Balkanreisjes genoten heb van vriendelijke mensen en mooie steden kent hij dezelfde plekken alleen als in puin geschoten oorlogsgebied. Wat een enorm contrast in waarneming is dat toch? Hij praat er haast filosofisch over en vooral het achterste van zijn tong laat hij in deze kwestie niet zien. Een typisch Indonesische gewoonte trouwens, al betwijfel ik dat dat de reden is. Zijn verhaal gaat echter vaak gepaard met een tandvlees ontblotende glimlach die je uit duizenden herkent.

Na een kort maar heftig ziekbed is sergeant Mulder niet meer. Oorlog en tegenslag kregen hem niet klein, een rotbacterie wel. Te kort heb ik hem gekend (en wie niet?) om nog meer over deze "Indonesische broeder" te vertellen.
Rest me slechts zijn familie en dierbaren veel warmte en sterkte toe te wensen met dit verschrikkelijke verlies.

Sisanya di adik damai


dinsdag 23 februari 2016

De Chess Hooligans: voor altijd morsdood

Het zou vandaag een koperen jubileum geweest zijn, want op de dag af 12,5 jaar geleden was er op een zomers Tilburgs weekendtoernooi de presentatie van de Chess Hooligans. Een illuster gezelschap schakers die, getooid in een bespottelijk t-shirt en steevast zonnebril-dragend, vele schaaktoernooien zouden verzieken en verzuren met hun aanwezigheid.
De groep bestond uit een kern van 3 of 4 spelers vaak begeleid door Friso: onze mascotte, fotograaf, masseur en trouwe supporter.


Het idee werd een maand eerder op een schaaktoernooi in Andorra geboren. Een geval (al eerder beschreven in het stukje "sport & psychologie") waarin een duitse vrouwenmeester zich tot een verlies liet provoceren gaf inspiratie tot meer van zulke "successen" De naam Chess Hooligans kwam voort uit de paradox tussen "schaaknerds" en (voetbal) Hooligans waar natuurlijk alles aan gelegen zou zijn om vooral met dat laatste geassocieerd te worden.
Het CH logo bestond uit verkeersbordachtige figuren aan het schaakbord waar de ene schaker de ander onder schot hield, dreigend de trekker over te halen als de ander een al te beste zet zou produceren. Dit gedrukt op een zwart shirt met de naam en nummer van de speler achterop werd het vaste kledingstuk waar de spelers exclusief in zouden spelen de komende 3 jaren.

Uiteraard kon dit, in de toch al weinig tolerante schaakwereld, matig gewaardeerd worden. Hoewel enkele spelers en zelfs grootmeesters een moord zouden plegen voor zo'n shirt waren de eerste reacties niet bepaald hartverwarmend. Zo werd de CH-website al redelijk snel gehackt en zelfs compleet verwijderd en kregen ze serieus te maken met een (jeugdige) knokploeg die ons ook naast het bord een lesje wilde leren.

Berucht werden de Hoollies vooral op nacht, viertallen en kroegentoernooien waar ze hun "boerse" gedrag nauwelijks onder de schaakstoelen en tafels stoken. Een nachttoernooi in Waddinxveen werd kennelijk zo dermate verkracht dat het daarna nooit meer op de agenda was terug te vinden.

Na het stormachtige begin en het bijna 3 jaar lange intensieve aanwezigheid op zaterdagse toernooien stierf het gezelschap een stille dood aan de gevolgen van de terminale eentonigheid.
Wat ook niet meehielp was dat de spelers ouder werden (maar niet bijster wijzer) De één kreeg een serieuze relatie, de ander weer een serieuze baan, weer een ander werd rustiger etc. De shirts gingen de kast in en op een paar "revivals" als viertal na hoorde niemand meer iets van de Chess Hooligans.

Inmiddels zijn de leden en hun begeleiding al in of tegen de 40, zijn ze getrouwd, hebben ze kinderen, onregelmatige banen maar ze schaken nog allen. Er is echter al een schaakgeneratie die CH niet meer heeft meegemaakt. Sporadisch wordt nog naar de groep gevraagd en sommige, inmiddels stokoude organisatoren, zitten nog steeds vol met rancune jegens deze, volgens hun,  bende van ellende. Zo wist een overijverige organisator van het beroemde Delftse kroegloperstoernooi niet hoe snel hij de voormalige hoofdrolspelers van CH van zijn toernooi moest excommuniceren na een klein bagatelletje in de kroeg. In een e-mail die hij als trap na stuurde somde hij de verschrikkelijke gepleegde feiten op: zure oprispingen, geluidsoverlast, zelfs het dragen van verkeerde t-shirts werd als legitiem argument beschouwd om hen uit Delft te weren! Dit heldhaftige optreden van "Ted de Sheriff" (sinds ik hem zo noem kan ik me altijd bijzonder verheugen op dat ene Eric Clapton/Bob Marley liedje) komt natuurlijk vooral voort uit het beruchte verleden, waar de wrok der narcistische en megalomane organisatoren nog extra gewroken dient te worden

Waren de Hooligans er dan voor niets geweest? Wie anno 2004 "Chess Hooligans" googlede zagen slechts hits van dit gezelschap. Anno 2016 is het een engels woord geworden voor spelers die zich op toernooien of tijdens wedstrijden hebben misdragen! Hoewel ik niet weet of er een link ligt (maar uiteraard ga ik er graag van uit van wel) vervult het me met trots!

Ze mogen dan hartstikke dood, begraven en vergeten zijn, graag zou ik dit stukje af willen sluiten met de nu al legendarische zin:

ICH BIN EIN CHESS HOOLIGAN!

donderdag 18 februari 2016

Generatie degeneratie

                    Voor Malou

Een enkeling die het kennis nemen van mijn blogjes waard vindt is het misschien al opgevallen: ik heb een chronische writersblock. Niet dat ik ineens op mijn mondje ben gevallen maar het nieuws en belevenissen van de laatste maanden maken mij verschrikkelijk moe: op lokaal, regionaal, nationaal en mondiaal gebied.

Elke keer als ik denk dat de maatschappelijke opinie een historisch dieptepunt heeft bereikt, blijkt het vat met zuur nog steeds boordevol. Ophitsing, oorlogsretoriek, verdeeldheid en bedreiging is geen uitzondering maar dagelijkse routine geworden.

Tegelijk vragen mensen ook om RESPECT!!! voor hun persoonlijke problematiek, gepaard gaande met infantiele, nietszeggende,  stompzinnig kleinburgerlijke gebeurtenissen. Hoe lekker je wel niet gekookt hebt. Hoe hard je weer gezwoegd hebt op de sportschool of die kilometerslange file/overvolle trein waar je in vast zit. Hoeveel lager moeten we nog gaan om ons zo op social media te prostitueren? Nog even en we zijn zo afgegleden dat we zelfs ons seksleven gaan posten, liken en delen

RESPECT!!!: weten we nog wel wat dat woord ooit eens betekende? Anno 2016 is dat woord gedevalueerd tot niets meer dan "worship my ego". Mijn ego dult die van een ander echter slecht. Dit blootleggend in deze saus van negativiteit wordt elke vorm van creativiteit, levenslust en motivatie in mijn systeem afgestompt en platgelegd.

Ik weet dat ik door moet gaan om het RESPECT!!! van mijn lezend publiek terug te winnen, ook al is dat een steeds harder gevecht tussen al dat lekkere gekokkerel, zwellende biceps en badkamerselfies.

Bij genoeg likes beloof ik regelmatiger een nieuw blogje te posten die net als deze helemaal nergens over gaan. Graag nomineer ik nader uit te kiezen vrienden ook om met heel veel woorden zo weinig mogelijk te melden.

RESPECT!!! voor jullie nederige blogger,

Marcel