Someone take these dreams away,
That point me to another day,
A duel of personalities,
That stretch all true realities.
Joy Division - Dead souls
Joy Division: jarenlang heb ik hen alleen gekend van een beschrijving in OOR's pop-encyclopedie. Veel meer info dan dat ze 2 albums uitgebracht hadden en hun naam veranderde in New Order, nadat hun frontman Ian Curtis zelfmoord pleegde, stond er niet in.
Veel later pas ontdekte ik de band bij een vriend thuis tijdens een avondje snelschaken. Hoewel de meeste mensen de edele denksport associëren met doodse stilte, vinden schakers het prettig om te spelen met muziek op de achtergrond tijdens informele potjes. Arno heeft een scala aan allerlei soorten muziek. We houden wel ongeveer van dezelfde stijl, ook al heb ik nog nooit gehoord van veel bands in zijn verzameling. Het maakte mij daarom nooit zoveel uit wat hij me voorschotelde.
Waar hij me nu echter op trakteerde zou mijn muziekbeleving voor de rest van mijn leven veranderen. Het eerste nummer van dat album sloeg hij gelijk over, dat vond hij niet passen bij de rest van het repertoire van de band, te vrolijk en te commercieel. Pas veel later kwam ik erachter dat dit het album "Permanent" moest zijn en dat het eerste nummer wat hij oversloeg "Love will tear us apart" -de bekendste hit van Joy Division- was. (Als je naar de tekst luistert is er helemaal niets vrolijks aan maar het geheel klinkt zo lekker "catchy")
Hoewel ik me meer op het schaken probeerde te concentreren dan op de muziek, kreeg ik de stem van de zanger maar niet op de achtergrond. Angstaanjagend, het klonk als een schreeuw van iemand in intense pijn, wanhoop, verwarring, het ging door merg en been, niet beseffend dat deze "voice of doom" van iemand was die niet ouder dan 23 is geworden.
Hoewel ik niet direct de fan werd die ik nu ben, bleef die stem, dat donkere geluid en de hoekige basslines mij lang bij en ben ik naar meer nummers en informatie gaan zoeken. Het voelt alsof je al die tijd onder een steen heb geleefd om een band te ontdekken die al een jaar of 25 niet meer bestond! Nadat ik het album "Unknown Pleasures" had gedownload (illegaal, ik weet het en daarvoor mijn excuus, Youtube was er toen nog niet) en de begintonen hoorde van "Disorder" wist ik het zeker: hier ga ik een ontzettende liefhebber van worden!
Na deze plaat kwam er nog één: "Closer" en toen hield het op. Ian Curtis pleegde op 18 mei 1980 zelfmoord. Dit betekende ook de dood van Joy Division vanwege een belofte dat de band er mee zou stoppen wanneer er iemand zou vertrekken. Door zijn gitzwarte lyrics, donkere stem, staalkoude ogen, onnavolgbare manier van dansen maar vooral door zijn vroege dood door zelfmoord maakte hem één van de grote mythes in de muziekscenes.
Ook de band zelf werd legendarisch. Hoewel zij verder gingen als New Order werd er decennialang geen nummer meer van Joy Division gespeeld.
Tot 2010 dan. Op de 30e sterfdag van Ian Curtis speelde oud bassist Peter Hook en zijn gelegenheidsband The Light het complete album "Unkown Pleasures" Dit werd zo'n succes dat de band nu 6 jaar later nog steeds de wereld rond toert om hun "Joy Division (maar ook New Order) tribute" ten gehore te brengen.
Inmiddels heb ik deze band al vijf keer zien spelen en staat een zesde keer in de planning. Een bijzondere band want noem eens een andere band die maar één gitarist heeft en twee bassisten.
Een kwart Joy Division noem ik ze soms. Toch maakt Peter Hook & The Light meer indruk op me dan driekwart of een halve Queen. Waarom dat zo is kan ik niet verklaren. Zou het mijn voorliefde voor mythes zijn?
Ian Curtis zou vandaag 60 jaar geworden zijn.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten