And you, you will be queen
Though nothing will drive them away
We can beat them, just for one day
We can be Heroes, just for one day
David Bowie: "Heroes"
Berlijn, 13 juli 2014
Een stad in extase. Na het laatste fluitsignaal klinkt er een orkaan van gejuich. Berlijn, zoveel besproken in de 20ste eeuw, kent weer een feest die er sinds 1989 en 1990 niet meer is geweest. Dit keer ben ik er wel bij, ik bevind me daar waar alle ogen in de wereld naar gericht zijn. Heel even droomde ik dat ik nu in Amsterdam was, dat wij zonet Duitsland met 3-0 ingemaakt hebben…maar helaas. Ik bevind me nu juist in het hol van de leeuw en nee niet van onze voetballeeuw.
Hoewel de mensen door het dolle heen zijn en er net zoveel vuurwerk wordt afgestoken als met oud en nieuw, denk ik dat wij het in Nederland grootser hadden aangepakt. Misschien is het omdat de Duitsers al 3 keer eerder verwend zijn met een wereldtitel en van nature niet de grootste feestbeesten zijn die je kunt bedenken. Een witte gekte synoniem aan onze oranjegekte is er gewoon veel minder. Nu is wit natuurlijk ook geen feestkleur, het associeert meer met de tandarts of een doktersjas dan aan een heroïsche voetbalprestatie.
Zou het er in 1989, in de nacht na het vallen van de muur er ook zo aan toe zijn gegaan? Als 12 jarige brugklasser vernam ik het nieuws tijdens het ochtendjournaal. Wat had ik er graag bij willen zijn! De vreugde van de mensen, huilende Oost-Berlijners die voor het eerst in hun leven een voet in het westen zette. Ik vraag het aan Martin. Vorig jaar ontmoette ik deze excentrieke Berlijner in Riga. Ik greep deze finale aan om deze geniale grappenmaker, kerkmuziekcomponist en rapper op te zoeken in zijn heerlijke stad. Hij was 6 jaar oud toen de muur viel en groeide op in Oost-Berlijn. Zijn antwoord was echter een beetje vaag: “ja de mensen vierden feest maar ze hadden geen idee wat ze aan het vieren waren” Zijn antwoord maakt de realiteit duidelijk dat lang niet alle Duitsers blij waren met de “wende”. Veel Oost-Duitsers voelden de éénwording een jaar later als een annexatie. Precies zoals het op de Krim is gegaan, met het enige verschil dat toen de hele wereld juichte voor Duitsland en nu boe roept naar Rusland. Maar de blijdschap van vanavond was wel een bewuste, aan wereldkampioen voetbal worden kleven tenminste geen valse verwachtingen.
West-Duitsers gruwden van het idee dat zij konden opdraaien voor het totaal verpauperde en berooide DDR. Dankzij die wederopbouw merk je anno nu het verschil niet meer tussen oost en west. Trabi’s bestaan niet meer en er is nagenoeg niets van de muur overgebleven. In de stad weet je ook niet meer of je in het voormalige oosten of westen bent. Slechts de karakteristieke voetgangerslichten met het sympathieke Ampelmanchen zijn gebleven. Talloze malen zijn we over de voormalige grens gewandeld en gereden, ondenkbaar dat het 40 jaar lang een onmogelijk opgave was geweest. Trottoirbanden geven de plek van de muur aan die in werkelijkheid bestond uit een binen en buiten muur met daartussen tientallen meters niemandsland. Je vergeet haast dat er ook zoiets was als de slag om Berlijn in het voorjaar van 1945, die de stad voor 95% in puin achter liet.
Maar nu is er feest! Als er in 25 jaar tijd al geen genoeg verbroedering is geweest, vanavond is iedereen even een held, daar in het middelpunt van het universum.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten