De groep bestond uit een kern van 3 of 4 spelers vaak begeleid door Friso: onze mascotte, fotograaf, masseur en trouwe supporter.
Het idee werd een maand eerder op een schaaktoernooi in Andorra geboren. Een geval (al eerder beschreven in het stukje "sport & psychologie") waarin een duitse vrouwenmeester zich tot een verlies liet provoceren gaf inspiratie tot meer van zulke "successen" De naam Chess Hooligans kwam voort uit de paradox tussen "schaaknerds" en (voetbal) Hooligans waar natuurlijk alles aan gelegen zou zijn om vooral met dat laatste geassocieerd te worden.
Het CH logo bestond uit verkeersbordachtige figuren aan het schaakbord waar de ene schaker de ander onder schot hield, dreigend de trekker over te halen als de ander een al te beste zet zou produceren. Dit gedrukt op een zwart shirt met de naam en nummer van de speler achterop werd het vaste kledingstuk waar de spelers exclusief in zouden spelen de komende 3 jaren.
Uiteraard kon dit, in de toch al weinig tolerante schaakwereld, matig gewaardeerd worden. Hoewel enkele spelers en zelfs grootmeesters een moord zouden plegen voor zo'n shirt waren de eerste reacties niet bepaald hartverwarmend. Zo werd de CH-website al redelijk snel gehackt en zelfs compleet verwijderd en kregen ze serieus te maken met een (jeugdige) knokploeg die ons ook naast het bord een lesje wilde leren.
Berucht werden de Hoollies vooral op nacht, viertallen en kroegentoernooien waar ze hun "boerse" gedrag nauwelijks onder de schaakstoelen en tafels stoken. Een nachttoernooi in Waddinxveen werd kennelijk zo dermate verkracht dat het daarna nooit meer op de agenda was terug te vinden.
Na het stormachtige begin en het bijna 3 jaar lange intensieve aanwezigheid op zaterdagse toernooien stierf het gezelschap een stille dood aan de gevolgen van de terminale eentonigheid.
Wat ook niet meehielp was dat de spelers ouder werden (maar niet bijster wijzer) De één kreeg een serieuze relatie, de ander weer een serieuze baan, weer een ander werd rustiger etc. De shirts gingen de kast in en op een paar "revivals" als viertal na hoorde niemand meer iets van de Chess Hooligans.
Inmiddels zijn de leden en hun begeleiding al in of tegen de 40, zijn ze getrouwd, hebben ze kinderen, onregelmatige banen maar ze schaken nog allen. Er is echter al een schaakgeneratie die CH niet meer heeft meegemaakt. Sporadisch wordt nog naar de groep gevraagd en sommige, inmiddels stokoude organisatoren, zitten nog steeds vol met rancune jegens deze, volgens hun, bende van ellende. Zo wist een overijverige organisator van het beroemde Delftse kroegloperstoernooi niet hoe snel hij de voormalige hoofdrolspelers van CH van zijn toernooi moest excommuniceren na een klein bagatelletje in de kroeg. In een e-mail die hij als trap na stuurde somde hij de verschrikkelijke gepleegde feiten op: zure oprispingen, geluidsoverlast, zelfs het dragen van verkeerde t-shirts werd als legitiem argument beschouwd om hen uit Delft te weren! Dit heldhaftige optreden van "Ted de Sheriff" (sinds ik hem zo noem kan ik me altijd bijzonder verheugen op dat ene Eric Clapton/Bob Marley liedje) komt natuurlijk vooral voort uit het beruchte verleden, waar de wrok der narcistische en megalomane organisatoren nog extra gewroken dient te worden
Waren de Hooligans er dan voor niets geweest? Wie anno 2004 "Chess Hooligans" googlede zagen slechts hits van dit gezelschap. Anno 2016 is het een engels woord geworden voor spelers die zich op toernooien of tijdens wedstrijden hebben misdragen! Hoewel ik niet weet of er een link ligt (maar uiteraard ga ik er graag van uit van wel) vervult het me met trots!
Ze mogen dan hartstikke dood, begraven en vergeten zijn, graag zou ik dit stukje af willen sluiten met de nu al legendarische zin:
ICH BIN EIN CHESS HOOLIGAN!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten