Pindapower!

In Memoriam: Eddie Mulder (1972-2016)

"Wedden dat het zometeen gaat regenen?" We rijden over de A15 en buiten een paar wolken na is de lucht strakblauw. Ik kijk mijn collega wat lacherig aan: "waar haal je die wijsheid nou weer vandaan?" Nog geen minuut later viel er juist onder die paar wolkjes een plaatselijk buitje. Triomfantelijk doet hij de ruitenwissers aan: "ik zei het je toch?" 

Hij zag een carrière als de nieuwe Piet Paulusma wel zitten. Ik protesteerde: "je wil toch niet geassocieerd worden met een knakker uit Friesland?" . Daar was hij het mee eens. Om net als Piet met zijn afkomst te koketteren bedacht ik ter plekke zijn meteorologische artiestennaam: Eddie Pindapeller de Weervoorspeller.

Omdat ik zelf een "halve pinda/ pindakaas" ben wordt het nogal denigrerende pindapeller geaccepteerd. Het voorrecht om iemand bij zijn "raciale geuzennaam" te noemen is natuurlijk alleen voorbehouden aan iemand van "dezelfde soort" Ras, soort...we zijn wel het lachertje der exoten dan! Aan mij ziet, hoort of merkt niemand mijn Indo roots en hij is als baby geadopteerd. Zijn looks verhullen zijn wortelen niet maar verder is hij net zo bloemkool als ik. Toch schept het pinda(kaas) zijn een band, net als het Dordtenaar in de Rotterdamse haven zijn (en dat zijn er weinig)

Op het werk steekt hij zijn tijd bij defensie niet onder stoelen of banken. Op zijn helm prijkt zijn rang en naam. Waar ik tijdens een paar Balkanreisjes genoten heb van vriendelijke mensen en mooie steden kent hij dezelfde plekken alleen als in puin geschoten oorlogsgebied. Wat een enorm contrast in waarneming is dat toch? Hij praat er haast filosofisch over en vooral het achterste van zijn tong laat hij in deze kwestie niet zien. Een typisch Indonesische gewoonte trouwens, al betwijfel ik dat dat de reden is. Zijn verhaal gaat echter vaak gepaard met een tandvlees ontblotende glimlach die je uit duizenden herkent.

Na een kort maar heftig ziekbed is sergeant Mulder niet meer. Oorlog en tegenslag kregen hem niet klein, een rotbacterie wel. Te kort heb ik hem gekend (en wie niet?) om nog meer over deze "Indonesische broeder" te vertellen.
Rest me slechts zijn familie en dierbaren veel warmte en sterkte toe te wensen met dit verschrikkelijke verlies.

Sisanya di adik damai