Take me to the magic of the moment
On a glory night
Where the children of tomorrow dream away
In the wind of change
Wind of change, Scorpions
Als je in de Rotterdamse metro zit van Zuidplein richting Centraal Station, zie je voorbij station Rijnhaven, vlak voordat het spoor zich onder de grond graaft, aan de rechterkant een opmerkelijke woontoren. Niet dat het gebouw zelf zo bijzonder is (dertien in een dozijn jaren 80 stijl) maar het enorme getal, in neon letters, doet een ieder herinneren aan dit opmerkelijk jaar, nu 25 jaar geleden.
Heel wat gebeurtenissen vieren dit jaar zijn zilveren jubileum en de bekendste is toch wel de plotselinge val van het communisme in het Oostblok. Onverwacht en zonder slag of stoot (op Roemenië na) Dat niemand dit zo snel aan zag komen bleek wel uit een voorspelling van de toenmalige leider van de DDR, Erich Honnecker, dat die (de Berlijnse) muur er nog wel 100 jaar zal blijven staan...3 weken later viel deze echter. (Wat een waardeloze voorspellers zijn Duitsers toch, was er niet eens zo'n miezerig xenofoobje, die voor zijn bende van ellende een 1000-jarig rijk voor zich zag?} Met open mond vernam ik het feit, 's ochtends op het ontbijtnieuws van het net opgestarte RTL Veronique (jongens, jullie ook gefeliciteerd met jullie 25 jarig bestaan!) vlak voor het naar school gaan, beseffend dat ik getuige was van geschiedenis.
In dat jaar kwam in Joegoslavië Slobodan Milošević aan de macht, wat een paar jaar later voor ingrijpende en bloedige verscheuring zorgde, dit zilveren feitje zal waarschijnlijk eerder herdacht dan gevierd worden. In Peking, waar studenten de kans schoon zagen om onder de wind van Gorbatsjov's glasnost en perestroika voor meer democratie en minder corruptie te protesteren, liep het gigantisch uit de hand. Hier geen wind of change maar een zeer bloedig neerslaan en het communisme leefde hierna weer lang en gelukkig. Ook een triest jubileum is het tragische vliegtuigongeluk te Zanderij in Suriname. In de mist vloog bij een mislukte landing een SLM toestel tegen de bomen, wat veel jonge en talentvolle Surinaamse voetballers fataal werd. Er vielen 176 doden te betreuren en slechts 11 overlevenden.
Voor de schrijver dezer blog was 1989 ook een jaar van blijvende veranderingen. In dat jaar hertrouwde mijn moeder, ontmoette ik voor het eerst mijn Amerikaanse oom die toen mijn latente interesse in fotografie aanwakkerde en werd de basisschool voor de middelbare verruild. Niet dat studie ooit mijn enige aandacht kon wekken maar wel de buiten-schooltijdse-activiteiten. Aangezien ik nooit geschapen ben voor teamsport of enig andere lichaamsbeweging waar ik meer dan een enkele handeling tegelijk uit moet voeren en ook een broertje dood had aan enige creatieve handvaardigheden koos ik voor schaken, een spelletje wat ik op jonge leeftijd ooit eens vaag meekreeg van mijn ouders. Adjunct directeur Rien Mulder en biologieleraar Hans van Steenis verzorgden toen de lessen en competitie. Als ware het koorts werd ik hierdoor bevangen en nog datzelfde jaar werd ik jeugdlid van Schaakclub Groothoofd.
Communisme in Europa is niet meer, mijn oom George, SC Groothoofd en scholengemeenschap Zuid helaas ook niet, in 1989 stonden zij nog als een huis. Wat nog wel als een huis staat is het huwelijk van mijn moeder en stiefvader, waar wij het zilveren jubileum er van op 7 juni aanstaande, met veel plezier gaan vieren...En dan is er nog dinsdag 27 mei: als het me gegeven is, kan ik mijn 25 jarig schaakjubileum opleuken met mijn allereerste kampioenschap van De Willige Dame. In dat geval zal 2014 net zo memorabel worden als 1989, want met de beste worden van de beste club van de RSB, daar schrijf je geschiedenis mee!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten